اى یزید! این همه بیداد مکن، داد از تو!

 کس ندیده است چو ما این همه بیداد از تو

در جهان، خانه‌ی ظلم و ستمت ویران باد!

 ز آن که ویران شده بس خانه‌ی آباد از تو

عالم همه خاک کربلا بایدمان

پیوسته به لب خدا خدا بایدمان

تا پاک شود زمین ز ابنای یزید

همواره حسین مقتدا بایدمان

گر «العطش»ات به گوش افلاک رسید

«هیهات» تو هم به سمع ادراک رسید

پیشانی عزّت چو رساندی بر خاک

پشت ستم یزید بر خاک رسید

این را نسیم گفت، شامی که می‌وزید

طوفان شکست خورد، ای شاخه‌های بید!

پیچید در غبار، آورد بی سوار

پیغام خویش را، اسبی که می‌وزید

ایوب دل شکستۀ با آن همه مقام

 شاگرد درس صبر دبستان زینب است

 هرگز نگو که چادرش آتش گرفته است!

 این شعله‌های خیمه، گلستان زینب است

شاد شد یزید

انتقام کافران جنگ بدر را

از نبیّ مهربان و از خدای آسمان گرفت ...

لب آن‌چنان بده که چو کس را خبر شود

جان بر سر حسادتش از تن به در شود

جا داشت بایزید شود از دمت یزید

یا خیزران ز شهد لبت نی شکر شود

پدر

قرآن ساکت را

بر نیزه کرد

و پسر

قرآن ناطق را ...

مجنون شبیه طفل تو شیدا نمی‌شود

زین پس کسی به قدر تو لیلا نمی‌شود

شأن نزول رأس تو ویرانۀ من است

دیگر مگرد شأن تو پیدا نمی‌شود

ما در ره عشق نقض پیمان نکنیم

گر جان طلبد دریغ از جان نکنیم

دنیا اگر از یزید لبریز شود

ما پشت به سالار شهیدان نکنیم