خونی چکید و حنجرۀ خاک جان گرفت
بغضی شکست و دامن هفت‌آسمان گرفت
آبی که دستبوس عطش بود، شعله زد
آتش، سراغ خیمۀ رنگین‌کمان گرفت
سرگشته بانوان وسط آتش خیام چون در میان آب، نقوش ستارهها
اطفال خردسال، ز اطراف خیمهها هر سو دوان چو از دل آتش، شرارهها
حاشا که باز مثل تو پیدا شود علی بعد از تو خاک برسر دنیا شود علی از این درخت پر ثمر اصلا بعید نیست یا مصطفی شود ثمرش یا شود علی
طفل نخورده آب کمی در حرم بخواب
لالا گلم، عزیز دلم، اصغرم بخواب
شرمنده‌ام که شیر ندارم به سینه‌ام
ناخن مکش تو خاک مکن بر سرم بخواب
گُلی که رفته‌ای، امّا گلاب برگشتی
چو آب رفته‌ای و چون شراب برگشتی
ستارۀِ حرمم بوده‌ای تو تا دیشب
قَدَت کشیده شد و ماهتاب برگشتی
چه می‌شد که پروانه در دام آتش نباشد؟ پرِ بسته با هیمه‌ها در کشاکش نباشد
قرار است اگر قلب دنیا بسوزد ... بسوزد ولی شعله‌اش این همه داغ و سرکش نباشد
تا به جای خیمه‌ات آتش بگیرم گریه کن
تا برای تشنگی‌هایت بمیرم گریه کن
لحظه لحظه نازنین داغ برادر دیده‌ای
داغ قاسم، داغ اصغر، داغ اکبر دیده‌ای
و نیم دیگر خود را نشست و کامل کرد
و قطره‌قطره تمام فرات را گل کرد
لبان ماهی تشنه درون گهواره
میان شرم نگاهش دوباره دل‌دل کرد
ای که از زخم فراوان، مظهر بی چند وچونی
در حجاب خاک و خون چون شاهد غیب مصونی
آه و واویلا! چنان کوبیدۀ سُمّ هَیونی
همچو اسم اعظمی کز حیطۀ دانش برونی
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
