عهدی شکسته شد، غم آن ماجرا که هست

من کنت را غدیر نخواندی، منا که هست

پیمان ببند، فرصت قالو بلی که هست

«باشد علی خدا نه، ولی ناخدا که هست

بعد از خدا، بزرگ همه ماسوا که هست»

گاه شد مظهر خدا و گاه شد مظهر علی

من علی را در خدا دیدم، خدا را در علی

روز اول از خودش یک نور واحد خلق کرد

نیم آن شد مصطفی و نیمۀ دیگر علی

در چنتۀ دل هرچه می‌شد عشق، روکرد

ظرف دل ما را بلورین چون سبو کرد

این لطف معشوقانۀ آقای ما بود

با عاشقی ناچیز میل گفتگو کرد

وقت شفای عاجل من شد، دوا بس است

یک ذره خاک پات، برای شفا بس است

سائل رسیده است، به وقت رکوع تو

انگشترت برای غنای گدا بس است

یا مظهرالعجائب دنیا ابالحسن

یا ایهالعزیز خدا، یا ابالحسن

وقتی غلام حلقه به گوش حسن شدم

بهتر بود صدات زنم با ابالحسن

تو را تا دیده‌ام محو جمال کبریا دیدم

تو را غرق مناجات خدا، از خود رها دیدم

تو را در سجدۀ باران و بر سجّادۀ صحرا

به هنگام قنوت برگ‌ها، در «ربّنا» دیدم

خاک بودیم و یاعلی گفتیم

جان گرفتیم تا علی گفتیم

ما به ربی که روحمان بخشید

همگی یکصدا علی گفتیم

از شرار دل من چشم ترم می‌سوزد

دل من بیشتر از زخم سرم می‌سوزد

مثل نخلی که فتاده است کنار دریا

دل گرفته شرر و چشم ترم می‌سوزد

دلت هوای اجل کرده، نیمه جانی تو

در انتظار و هوایی آسمانی تو

بیا بگیر ز اسم خودت مدد، برخیز

هنوز هم که هنوز است، پهلوانی تو

خوب کردی که سر سفره نمک هم داری

چون که زخم دلم امشب به نمک داشت نیاز

همسر من که زمین از نفسش بر پا بود

به مناجات شبش حور و ملک داشت نیاز