عبّاس! که پای تا به سر توحیدی

نومید ز آب و بر جهان، امّیدی

خوانند تو را ماه بنی‌هاشم لیک

در دیده‌ی ما خوب‌تر از خورشیدی

ای شهید وصل داور یافته!

اذن دیدار پیمبر یافته

تشنه‌ی سیراب از کوثر شده

میهمان دامن مادر شده

مام پسران است و، به از مه قمر او

شد دخت نبی مام مه آیین پسر او

از طایفه‌ی هاشمیان نیست و لیکن

شد ماه بنی‌هاشم زیبا قمر او

بدون ماه قدم می‌زند سحرها را

گرفته‌اند از این آسمان، قمرها را

چقدر خاک سرش ریخت‌ست معلوم است ...

ـ رسانده است به خانم کسی خبرها را

نگاه کن سر پیری چه بی‌عصا مانده

گرفته‌اند از این پیرزن، پسرها را

تو بی‌پایانی، ای آغازِ آغاز!

به دست تو هزاران راه شد باز

در آن هنگامه گم شد دست‌هایت

به جای دست آمد بالِ پرواز

بالا بلند!

چنان بیدلم

شقایق‌گونه شد خورشید با ماه!

بخوان حمدی لبالب  قُل هُو الله

بخوان؛ ساقی! به دستان کریمت!

به بسم الله رحمانِ رحیمت!

باور نمی‌کنم که شکسته کمر شدی

من مانده‌ام، تو با چه کسی همسفر شدی

پرپر نزن که بند دلم پاره می‌شود

پرپر نزن اگر چه که بی‌بال و پر شدی

بعد از تو روزگار زمین شد سیاه، ماه

غم ماند و موج ماند و عطش ماند و آه، ماه

خورشید شرح حال تو را این‌چنین نوشت

بی‌سرزمین‌تر از همه بی‌سر پناه، ماه

من ام بنینم که دلم تاب ندارد

از سوز جگر دیدۀ من خواب ندارد

در سینۀ من ترکش هفتاد و دو زخم است

تار دل من، حاجت مضراب ندارد