بهارم را چه‌سان پاییز کردند

دلم را از غمت لبریز کردند

سرت ای کاش روی نیزه می‌ماند

تو را از مرکبی آویز کردند

شنیدم شرح بازوی تو از مشک

حدیث چشم و ابروی تو از مشک

مگر از سینه‌اش خون تو می‌ریخت

هنوزم می‌رسد بوی تو از مشک

نه تنها زخم قوّت گیر خوردی

نه تنها از دو سو شمشیر خوردی

مرا می‌گوید این مشک پر از زخم

ز هر سو صد نیستان تیر خوردی

ز هم انبوه گیسویت گسستند

دو بازویت، دو بازویت گسستند

از آنجایی که من بوسیده بودم

بمیرم، طاق ابرویت گسستند

شبی کابوس صد سرنیزه دیدم

شبی مهتاب را بر نیزه دیدم

به خود گفتم که بی‌عباس گشتم

که بر حلقوم اصغر نیزه دیدم

بیا عباس من ای نور دیده

ز هجرت قامت مادر خمیده

بیا تابوت مادر را تو بردار

بزن بر سینه با دست بریده

ماه بر روی زمین خم شد و پایین افتاد

ناگهان ساحل دریای تو طوفانی شد

روز امروز برایت چه قدر تاریک است

روز انگار دچار شب طولانی شد

ای حُسن تو افکنده در آفاق طنین

ای ماه که در محاق افتاده چنین

ای لالۀ عباسی پرپر گشته

با داغ غم تو چون کند ام بنین

آن دامنی که دم به دمش فیض رایج است

دامان مادر است که مهد نتایج است

ای دل بگیر دامن امّ‌البنین که او

باب‌المراد و مادر باب‌الحوائج است

چشمش به سحر بود، تعجب دارد؟

دنبال قمر بود تعجب، دارد؟

عباس اگر نیست تعجب نکنید

عباس اگر بود تعجب دارد