گفتـنـد وزن و قافیــه تعطیـل می‌شود

قحطـی اسـتعاره و تمثـیل می‌شود

قوت گرفت شایعه می‌گفت بعد از این

هر صورتی به آینه تحمیل می‌شود

حتـی خبـر رسـیـد کـه از سردی هـوا

گـلدسـته چـند ثـانـیه قندیل می‌شود

گره خورده است قلب آسمان بر تار گیسویت

معین می‌شود تکلیف محشر، با ترازویت

نفس‌هایت معطر کرد دنیای نجابت را

شبی که شیشۀ عمر زمین پر می­‌شد از بویت

خدا می‌خواست در زیباترین نقاشی خلقت

به تصویر آورد قدیسه‌­ها را با قلم مویت

آمد محرّم علی و ماه فاطمه

آتش گرفته جان تو از آه فاطمه

با ذوالفقارِ خون جگر خورده در نیام

بازآی خون فاطمه، خونخواه فاطمه

بازآی تا تو روضه بخوانی برایمان

با های هایِ گریۀ جانکاه فاطمه

به شوق وصل رها کرد خانه و وطنش را سپس سپرد به شمشیرهای کین بدنش را

هنوز در تب‌وتاب نبرد بود و ملائک برای فاطمه بردند بوی پیرهنش را

کسی که بوسه زده بر گلوی این تن بی‌سر کجاست تا که ببیند عزیز بی کفنش را

زره فروخته شد تا تو را به دست آرد

کسی که فاطمه دارد دگر چه غم دارد؟

علی دلی است که در سینه بی‌قرار آمد

و آمده است که صد دل به دوست بسپارد

ای وارث مادری سراپا خوبی

کم نام و نشان‌­ترین گل محبوبی

از چشم زمانه هم تو رو می­‌گیری

از بس که شبیه فاطمه محجوبی

در کوچۀ غم بال و پرش می‌شکند

با فاطمه باشد کمرش می‌شکند

از زینب و عباس بپرسید چرا

هرکس علوی شود سرش می‌شکند؟

با خود بگذارید که نجوا کند امشب

این روح مگر بال و پری واکند امشب

یک لحظه دگر طاقت این هجر ندارد

سخت است تحمل، غم زهرا کند امشب

پیچیده شمیم گل پرپر شب آخر

حرف سفر و داغ مکرر، شب آخر

اشکی که شده نذر غم فاطمه سی سال

انگار شده چند برابر شب آخر

مشت خدا در پیش چشم خلق وا شد کعبه دهان وا کرد و رازی بر ملا شد

نرخ خدا بالا و بالا رفت آنی بازار آمد در کف رکن یمانی