سروده‌ایم به عشقت اگرچه دفترها

هنوز مانده که درکت کنند باورها

به رغم قدّ بلندش، هنور کوتاه است

نمی‌رسند به پایت، خیال منبرها

زینب که شُکوه جاودانی دارد

در ارض، حضور آسمانی دارد

از دست حسین بن علی، خون خدا

بر سینه، مدال قهرمانی دارد

تا خون شهید کربلا می جوشد

 با یاد محرّم، دل ما می جوشد

داغ غم او همیشه عالم‌سوز است

 تا هست خدا، خون خدا می جوشد

ای خون خدا که چشمه‌ی خورشیدی!

تو خوب‌ترین تجلّی توحیدی

بسیار بدی دیده‌ای از من امّا

نادیده بگیر آن چه از من دیدی

یا حسین! ای جوهر پایندگی!

مرگ سرخت، رمز آب زندگی!

ای حیات محض! ای خون خدا!

وی چو ایزد، رحمتت بی‌منتها!

اى خون خدا! ز داغ جان‌فرسایت

 سوزد دل هر که هست در سودایت

در شدّت حزن، یا اباعبدالله!

 روزى نبُوَد چو روز عاشورایت

دیدۀ دل‏دادگان بُوَد به تو مایل

چون که سراپا تویى ز دوست، شمایل

چون به خدا! کشتى نجات تویى تو

با تو رسد ناخداى عشق به ساحل

زهی! روی تو مرآت جمال ایزد منّان

بهشت عدن بی رویت بُوَد بر عاشقان، زندان

منوّر گشته  از نور جمالت، عرش سبحانی

هویدا گشته از فیض وجودت، عالم امکان

این چه شوری است که در کرببلا می‌بینم؟

فتنۀ حشر در آن دشت به پا می‌بینم

نور حق گشته عیان در صف میدان بلا

روشن از نور رخش، ارض و سما می‌بینم

خیمه از کیست که خادم بُوَدش جبرائیل؟

این چه نوری است عیان و ز کجا می‌بینم؟

تو گفتی: «بت‌پرستی ...» بُت کدام است؟

بیا، بشکن، بسوزان! بُت حرام است

بیا دریاب، اصل ماجرا را‍!

در آیینه ببین؛ خون خدا را!