ای بیت خدا، خدانگهدار
ای محفل عاشقان بیدار
ای سنگ نشان کوی دلدار
افسوس که با دو چشم خونبار
من از تو جدا شوم دگر بار
ای بیت خدا، خدانگهدار
خداحافظ ای کعبه، ای بزم یار
خداحافظ ای بیت پروردگار
خداحافظ ای محفل اهل راز
خداحافظ ای قبله‌ام در نماز
مرغ سحرم دانۀ اشکم شده دانه
پیوسته کشد از جگرم شعله زبانه
تن خسته و کوه گنهم بر روی شانه
من عبد گنه‌کارم و تو حی یگانه
فرمود: «مکّه مسموم»، فرمود: «مکّه سَم شد»
این خانه بار دیگر، بازار بیش و کم شد
دیشب دوباره جدّم، آمد به خوابم و گفت:
این خانه بار دیگر، جُرثومۀ صنم شد
شد به رفرف هم‌چو پیغمبر سوار
سوی معراج شهادت، ره‌سپار
اللَّه! اللَّه! کز همان اوّل‌قدم
در وجود افتاد فریاد عدم
ای مُحرمان مَحرم، بار سفر ببیندید
احرام حج خونین، بار دگر ببندید
من خود خلیل عشق و، چاووش کربلایم
چاووش کربلا را، بار سفر ببندید
فتوحِ روح و رستاخیز جان شد
بیا ای دوست! فصلِ ارغوان شد
سفر کن، نوبتِ ذبح عظیم است
بنوشان جرعه‌ها، ساقی کریم است
شگفت است این صدا لبیک ... لبیک!
که می‌خواند خدا؛ لبیک ... لبیک!
سفر که عاشقا! این حجّ خون است
سرانجامش اِلَیْهِ راجِعُون است
از حجّ خانه‌ای که به‌جز بام و در نبود
تا حجّ عشق، یک شریان بیشتر نبود
وقتی که آسمان تف هل من معین گرفت
انگار در زمین خدا یک نفر نبود
ای حاجیان زیارت ما در منا کنید
در خون شکفته قافیه را کربلا کنید
لب تشنه را روایت لب تشنگان نکوست
این جام را پر از می قالوا بلی کنید
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
