سلام ما به مدینه، به قبلۀ جانش

سلام ما به رسول الله و گلستانش

سلام ما به حریمی که مهبط وحی است

که جبرئیل امین خادم است و دربانش

خداحافظ ای کعبه، ای بزم یار

خداحافظ ای بیت پروردگار

خداحافظ ای محفل اهل راز

خداحافظ ای قبله‌ام در نماز

مرغ سحرم دانۀ اشکم شده دانه

پیوسته کشد از جگرم شعله زبانه

تن خسته و کوه گنهم بر روی شانه

من عبد گنه‌کارم و تو حی یگانه

کعبه،‌ ای بیت خداوند جلیل

ای به سنگت، اثر پای خلیل

کعبه، ای خانۀ امّید همه

کعبه، ای مرکز توحید همه

مسلمان نه! بگو دنیا پرستند

که در بین حرم حرمت شکستند

به قصد خونت ‌ای خون خداوند

همه زیر عبا شمشیر بستند

دل نیست اینکه دارم، گنجینۀ غم توست 

بیگانه باد با غیر، این دل که محرم توست

ورد زبانم‌ امسال، ذکر مصیبتت بود

‌امسال عالم من، در فکر عالم توست

مرحبا! طوباً لک! ای بیت عتیق!

«جائکَ المحبوب، من فجٍّ عمیق»

مرحبا بر طالع میمون تو!‍

حبّذا زین قدر روزافزون تو!

شد برون از مکّه، روز ترویه

با عیال و اهل بیت زاکیه

گفت راوی: دیدم آن سلطان راد

در حرم در نزد کعبه ایستاد

بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو

ای کشته باد! جان دو عالم فدای تو

دیوانه‌وار، آمده‌ام تا به قتلگاه

وقتی به استغاثه شنیدم، صدای تو

گِرد حرم، طواف همی کرد چون خلیل

گسترده پر به زیر، پی شاه، جبرئیل

فارغ شد از طواف و چنین گفت با حرم

کای کعبۀ معظّم و ای خانۀ جلیل!