شد به سوی خیمۀ بیمار عشق

                        تا سپارد در برش اسرار عشق

بر سر بالین او بنْشست شاه

                        شد به برج دین، قِران مهر و ماه

شه ز راه لطف گفتا: «کَیفَ حال»؟

                        در جوابش کرد حمد ذوالجلال

بعد از آن گفت: ای ولیّ ره‌نما!

                        چون شد آخر با سپه، کار شما؟

شاه گفتا: بردشان شیطان ز راه

                        محو کرد از یادشان، ذکر اله

در میان، جز حرب نبْوَد گفت‌وگو

                        کشته شد، جمع‌کثیری از دو سو

گفت‌ بیمار: ای پدر‌جان! کو حبیب؟

                        گفت شه: او را شهادت شد نصیب

گفت: مسلم چون شد؟ ای والا‌مقام!

                        گفت: مسلم شد سوی «دارالسّلام»

گفت: برگو از زُهیر، ای نور عین!

                        گفت: در خون خفت ‌از تیر و سُنین

گفت: کو عابس؟ کجا باشد وهب؟

                        گفت‌ شه: خفتند در خون، تشنه‌لب

گفت: ابن‌ عمّ من، قاسم کجاست؟

                        گفت: دست و پایش از خون در حناست

گفت: کو عمّم، ابوالفضل رشید؟

                        گفت:‌ با دست جدا در خون تپید

هر چه می‌کرد او سؤال از اهل دل

                        شاه می‌گفتی جوابش، «قَد قُتل»

تا که کرد او پرسش از شبه نبی

                        گفت با شه: «یا اَبَه! اَینَ اَخی»؟

گفت با وی سرور والامقام:

                        جز من و تو نیست مردی در خیام

تا شنید این نکته بیمار از پدر

                        بر دلش، بی‌یاری شه زد شرر

ریخت از نرگس به گل‌برگش، گلاب

                        هم‌چو سنبل شد تنش در پیچ ‌و تاب

گفت با دخت علیّ مرتضی:

                        زود نزدم آر، شمشیر و عصا

تا کنم یاریّ فرزند رسول

                        کاین زمان از بی‌کسی باشد ملول

سبط احمد دید کآن بیمار زار

                        کرد با آن حال، عزم کار‌زار

گفت با فرزند: بنْشین و بمان

                        تا که بی‌حجّت نمانَد این جهان

پس به وی بسْپرد اسرار اله

شد روان، تنها به سوی رزم‌گاه