گر چه هر عضوی به جای خویشتن

                        با اهمّیّت بُوَد در مُلک تن

لیک هر عضوی چه از بالا، چه پست

                        در شدائد چشم دارد سوی دست

از بیان دست، یاد آمد مرا

                        حال دست زادۀ دست خدا‌

آن علم‌دار وفادار حسین

                        حضرت عبّاس، غم‌خوار حسین

دولت حق را امیر محترم

                        هم علامت بود و هم صاحب‌علم

خضر بودی تشنۀ سقّایی‌اش

                        هم سکندر محو از دارایی‌اش

آه! از آن ساعت که از تیغ جفا

                        شد دو دستش در صف میدان، جدا

مشک با دندان گرفت آن نام‌دار

                        تا رسانَد آب بر اطفال زار

شد نشان تیر‌، آن مرد دلیر

                        آفتابش شد نهان در ابر تیر

بس نشسته تیر، او را پربه‌پر

                        شد چو مهری با شعاعی جلوه‌‌گر

ناگهان از تیر قوم بدشعار

                        مشک شد دارای چشم اشک‌بار

دید چون بی‌دستی‌اش، خصم عنود

                        دست بگْشود و زدش بر سر عمود

از سمند افتاد بر خاک هلاک

زد ندای «یا اخا! ادرک اخاک»