ماجرای کربلا، شرح بلای زینب است

عصر عاشورا، شروع کربلای زینب است

شرح صدرش در نمی‌آید به فهمِ اهلِ دل

صبر زینب، آیت صبر خدای زینب است

رو «الَم نَشرَح لَک صَدرَک» بخوان کاین آیه را

عشق گفتا بعد پیغمبر، ثنای زینب است

باغبان گلشن سرخ ولایت، اشک اوست

حافظ خون شهیدان، گریه‌های زینب است

پرچم سرخی که عاشورا به خاک و خون فتاد

بر سر پا، باز با صبر و رضای زینب است

کوفه و روز اسیری دیدن زینب، دریغ!

چون در و دیوار کوفه، آشنای زینب است

بهر اثبات ولایت رفت باید هر کجا

ورنه کاخ ظلم و بزم می، چه جای زینب است؟

نی همین در شام و کوفه بلکه اندر کوی عشق

هر کجا پا می‌گذاری، جای پای زینب است

کودکی زآن کاروان افتاد از محمل به خاک

شب کنار بسترش، زهرا به جای زینب است

خطبه‌ی او افتخار ملّت اسلام شد

بانگ «اَلاسلام یَعلوا»، در ندای زینب است

پرچمش سرهای هفتاد و دو تن بر نیزه‌هاست

ای دریغا! در کف دشمن، لوای زینب است

چون توانایی به ترک جان نبودش، سر شکست

قتلگاه کوچک محمل، منای زینب است

ای «مؤیّد»! ما کجا و مدح آن شرم‌آفرین؟

آل عصمت را سخن، در اعتلای زینب است