افتاد چشم نافذ تو، چون به روی آب

خشکید از شرار نگاهت، گلوی آب

دستت به آب خورْد و دو چشمت، نظاره کرد

ناخورده آب، دیده گرفتی ز روی آب

بوسید آب، دست تو را و به گریه گفت:

مُشتی بنوش تا نرود، آبروی آب

از شرم، آب، کف به لب آورْد و ناله کرد

چون ریختی تو، آب ـ نخورده ـ به روی آب

دادی دو دست و دیده و سر تا مگر شوند

سیراب، کودکان حرم از سبوی آب

تا شد نشانِ تیر بلا، چشم و مشک تو

ماندند تشنگان، همه در آرزوی آب

«نور‌اییا»! ز خاطره‌ها کی رود برون؟

فریاد‌های «العطش» و گفت‌وگوی آب