بالا بلند!
چنان بیدلم
در تو؛
که دستانِ بریده را
نوشتن نمی‌توانم،
این دَستان بریده است
که مرا می‌نویسد،
و من در ناگهانی از ترانه‌های سپید
به مکاشفه می‌رسم،
زیبایی رشیدت را می‌بینم
که دستانم را می‌گیری
به دستانت،
تا بنویسم؛
«ملالی نیست،
تو را دارم،
دست تو
دسترس من است،
ماهِ ماهان!»
خیابان در خیابان داغ جاری‌ست
زمین و آسمان در سوگواری‌ست
بخوان، ای نوحه‌خوان! از داغ زهرا
که تاراج خزان شد باغ زهرا
قسم می‌خوردم به آن سردارِ بی‌سر
که از خونش شده کوثر معطّر
قسم خوردم به آن دست بریده
که دنیا مثلِ او هرگز ندیده
بیا، بشنو نوای نینوا را
بسوز اسطوره‌ها، افسانه‌ها را
حقیقت نیست در آواز آنان
طریقت نیست در پروازِ آنان
حسین و اختیار ننگ؟ ... هیهات!
تبسُّم در غبارِ ننگ؟ ... هیهات!
ستم را یاوری کردن تباهی‌ست
ستمکاری سیاهی، روسیاهی‌ست
بالا بلند!
چنان بیدلم
در تو؛
که دستانِ بریده را
نوشتن نمی‌توانم،
این دَستان بریده است
که مرا می‌نویسد،
و من در ناگهانی از ترانه‌های سپید
به مکاشفه می‌رسم،
زیبایی رشیدت را می‌بینم
که دستانم را می‌گیری
به دستانت،
تا بنویسم؛
«ملالی نیست،
تو را دارم،
دست تو
دسترس من است،
ماهِ ماهان!»
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
