چه کرده عدو با تو و حنجرت؟

که خون کرده قلب من و مادرت

چه کرده سه شعبه گلوی تو را

که پاشیده گردیده سرتاسرت

این اشک‌ها به پای شما آتشم زدند

شکر خدا برای شما آتشم زدند

من جبرییل سوخته بالم، نگاه کن!

معراج چشم‌های شما آتشم زدند

امشب شب وصال است، روز فراق فرداست

در پردۀ حجازی، شور عِراق فرداست

امشب قِران سعد است در اختران خرگاه یا آن که لیله البدر روز مُحاق فرداست

تو کیستی که گرفتی به هر دلی وطنی

که نه در انجمنی نه برون ز انجمنی

جگر خراش عقیقی خراش بر جگری

سخن گداز و سخن آفرین و خوش سخنی

ز فِراق لاله روی تو سینه داغ دارد

دل داغدیده از سینۀ من سراغ دارد

دل چرخ پیر بگداخت به نوجوانی تو

چه دلی است خام کز سوخته‌ای فَراغ دارد

ای برادر جان چرا تنها ز میدان آمدی؟!

من بمیرم از چه با چشمان گریان آمدی؟!

کودکان چشم انتظار و تشنه لب اندر حرم

بی برادر از چه رو در نزد طفلان آمدی؟!

مشک برداشت که سیراب کند دریا را

رفت تا تشنگی­‌اش آب کند دریا را

آب روشن شد و عکس قمر افتاد در آب

ماه می­‌خواست که مهتاب کند دریا را

آبی نبود اگر که تو دریا نمی­‌شدی

مشکی نبود اگر که تو سقّا نمی‌­شدی

حالا که مثل نور شدی و قمر شدی

ای کاش هیچ وقت تو پیدا نمی­‌شدی

لباس کهنه بپوشید زیر پیرهنش

مگر که برنکشد خصم بدمنش ز تنش

لباس کهنه چه حاجت؟ که زیر سمِّ ستور

تنی نماند که پوشند جامه یا کفنش

آن کشته که بردند به یغما کفنش را

تیر از پی تیر آمد و پوشاند تنش را

خون از مژه می‌ریخت به تشییع غریبش

آن نیزه که می‌برد سر بی بدنش را

ای مصحف ورق ورق، ای روح پیکرم!

آیا تویی برادر من؟ نیست باورم

با آنکه در جوار تو یک عمر بوده‌ام

نشناسمت کنون که تو هستی برادرم

خورشید از داغ سرت می‌سوزد این­جا

همراه آه خواهرت می­‌سوزد این­جا

افتاده­‌ای بر خاک صحرا غرقه در خون

صد خیمه در دور و برت می­‌سوزد این­جا