نان گرم روضه را از شور می‌‌گیریم ما

از تنور سرد دوزخ، نور می‌‌گیریم ما

سردر هر بیت، پرچم می‌‌زنیم از اشک خویش

آخر شیرین زبانی، شور می‌‌گیریم ما

تا از می ‌‌و بادۀ تو مستم، هستم

تا رشتۀ دل را به تو بستم، هستم

من زندگی‌ام بسته به این نوکری است

تا نوکر مادر تو هستم، هستم

آخر امام شیعیان! می‌آیی از راه

ای ماه از دیده نهان! می‌آیی از راه

از این سفر محض دعای بی قراران

ای مهدی صاحب زمان! می‌آیی از راه

سوختیم از هق هقت، از گریه‌هایت سوختیم

دور از دیدار، امّا در هوایت سوختیم

باز با چشمان خود گشتیم دنبال شما

باز گم کردیم عطر ردّ پایت، سوختیم

شب‌های بی قراری چشمم سحر نشد

دلواپسی و غربت و اندوه، سر نشد

آهم کشید شعله، ولی بال و پر نشد

اصلاً کسی ز حال دلم با خبر نشد

ما هم پیاله‌ایم به شرط سبوى اشک

هم ناله‌ایم لحظۀ هر گفتگوى اشک

نامى براى صورت عاشق نهاده‌اند

دولت‌سراى گریه میان دو کوى اشک

امین حضرت یکتا! چرا نمی‌آیی؟

چراغ دیدۀ زهرا! چرا نمی‌آیی؟

پیمبر است که با گریه هر سحر گوید

الا سلالۀ طاها! چرا نمی‌آیی؟

حج‌ات قبول نوبت قربانی تو شد

وقت سماع و سلسله‌جنبانی تو شد

احرام بسته‌اند ملائک به دیدنت

برخیز! وقت آینه‌گردانی تو شد

در انتظار تو چشمم همیشه بارانی‌ست

و بی‌تو حال و هوای دلم چه طوفانی‌ست

بیا که خیری از این زندگی نمی‌بینم

که لحظه‌لحظۀ عمرم پر از پریشانی‌ست

دلم برای تو تنگ است، چاره‌ای آقا

به سوی گوشه‌نشینان نظاره‌ای آقا

تمام عمر به خود گفته‌ام به خواب مرو

مباد بر تو کند یک اشاره‌ای آقا

آن‌چنانکه بارش باران  نم‌نم دیدنی است

چشم خیس گریه‌کن‌های شما هم دیدنی است

هم نزول حضرت جبریل سوی روضه‌ها

هم گدایی‌کردن امثال حاتم دیدنی است

در جهان دیگر غریبی نیست بعد از کربلا

زندگی جز ناشکیبی نیست بعد از کربلا

زندگی تکرار دیروز است و امروزی که نیست

چون که در فردا نصیبی نیست بعد از کربلا