آقا نگاهم مانده بر در تا بیایی

از جاده‌های روشن فردا بیایی

دوری تو بغضی نشانده در گلویم

ای کاش می‌شد یا بمیرم، یا بیایی

چقدر دغدغه داری وصال سر برسد؟

دوباره یار سفر کرده از سفر برسد؟

چقدر دغدغه داری که روسفید شوی؟

به حد وسع برای فرج مفید شوی؟

حس من این است: هردم بی وفاتر می‌‌شوم

دائما از یوسف زهرا جداتر می‌‌شوم

اشک‌هایش را نمی‌فهمد دل آلوده‌ام

هر چه یادم می‌‌کند، بی اعتناتر می‌‌شوم

حضور دارد و ما فکر غربتش هستیم

غریب مانده و غافل ز غربتش هستیم

سراغ از او نگرفتیم، او سراغ گرفت

گله نکرده ز ما گرچه رعیتش هستیم

این روزها که می‌‌گذرد، غرق حسرتم

مثل قنوت‌های بدون اجابتم!

بسته‌ست چشم‌های مرا غفلت گناه

تو حاضری! منم که گرفتار غیبتم!

خشکی چشم پشیمان مرا دریابید

به غباری سر مژگان مرا دریابید

من اویسم ز قرن آمدم، آقایم نیست

چشم‌های تر حیران مرا دریابید

تا کجا سامان نیابیم و پریشانی کشیم

تا به کی تلخی این شب‌های طولانی کشیم

نوبت ما می‌‌شود آیا؟ به ما هم سر زنی

رد شو از اینجا که بر راه تو پیشانی کشیم

غم ما کم، غم نگار زیاد

چشم ما خشک و اشک یار زیاد

قول‌های وفاشده معدود

زدن زیر هر قرار، زیاد

چرا آوارۀ کوه و بیابانم؟ نمی‌دانم

چه می‌خواهد غم عشق تو از جانم؟ نمی‌دانم

به سمت آسمان رو می‌کنم هر جمعه می‌پرسم

کجایی ماه پشت ابر پنهانم؟ نمی‌دانم

بیا به حال خرابم دعا نما مهدی

مرا ز قید معاصی رها نما مهدی

مرا که غافلم از لطف بی حدت مولا

بیا ز ورطۀ غفلت جدا نما مهدی

زمان لطف، صحبت از حقارتم نمی‌کنی

کریمی‌ و نظاره بر لیاقتم نمی‌کنی

تو را ز یاد می‌برم زمان معصیت، ولی

مرا مؤاخذه برای غفلتم نمی‌کنی

راه را گم کرده‌ام، آواره و تنها شدم

یاد آقایم نبودم، غرق در دنیا شدم

دل سپردم به همه، الا عزیز فاطمه

حق من بوده دچار غصه و غم‌ها شدم