تا نگاهش را به روی قرص ماه انداخته

ماه را در فهم خود در اشتباه انداخته

روزگارش مثل شب‌های پر از مهتاب شد

هرکسی چشمی در این چشم سیاه انداخته

چه شد که در افق چشم خود شقایق داشت

مدینه‌ای که شب پیش صبح صادق داشت

میان حوزۀ علمیه اختلاف نبود

که بهر رحلتش استاد، میل سابق داشت

جمعیت بیشتر از قبل شتاب آوردند

هیزم آورده و با قصد ثواب آوردند

روضه‌خوان گفت که یکبار دگر ابراهیم

رفت در آتش و این قوم عذاب آوردند

لب نگار که باشد رطب حرام بود زمان واجبمان مستحب حرام بود

فقیه نیستم، اما به تجربه دیدم بدون عشق مناجات شب حرام بود

ملاک چیست؟ نبی؟یا ولی ست؟ یاهردو؟ اگرچه ما به خدا می‌رسیم با هردو

رئیس مذهب ما و رئیس مکتب ما رسیده‌اند به هم پس از ابتدا هردو

نسیم سمت دمشق و عراق افتاده

به دست او خبری داغِ داغ افتاده

که جعفر بن محمد به فکر ترویجِ

اصول شیعه برای وفاق افتاده

چنان به بحث نشسته که بین مکتب‌ها

به غیر شیعه تماماً فراق افتاده

در آسمان چشم تو رأفت گذاشتند

آثاری از طلوع محبت گذاشتند

با خلقت تو ای همۀ آبروی خلق

منّت سر اهالی خلقت گذاشتند

تو آمدی که ما همگی متحد شویم

نام تو را منادی وحدت گذاشتند

دوباره مطلع شعرم شده سلام شما

بلال طبع لطیفم شده غلام شما

دوباره رد شده‌اى از کنار و گوشۀ شهر

دوباره گم شده‌ام بین ازدحام شما

به هرطرف که نسیم عبایتان بوزد

بلند مى‌شوم آقا به احترام شما

در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را لطف تو گرفت از من بیچاره امان را  شد دشمن تو معترف انگار خداوند در گوش تو گفته همه اسرار جهان را

باز هم نوبتِ مدینه شد و

درغَمَش باز کربلا می‌سوخت

باز در کوچۀ بنی‌هاشم

خانه‌ای بین شعله‌ها می‌سوخت

دارد میان هیأت خود گریه می‌کند

با اهل بیت عصمت خود گریه می‌کند

با داغ هتک حرمت خود گریه می‌کند

دارد برای غربت خود گریه می‌کند

باز هم پشت در خانه صدا پیچیده

بوی دود است که در بیت ولا پیچیده

عده‌ای بی سر و پا دور حرم جمع شدند

باز هم، همهمه در کوچۀ ما پیچیده