آمد از خرگه برون، خورشیدوار

                        نوجوان شه‌زاده‌ی والا‌تبار

قامتی زیبا چو سرو افراخته

                        عنبرین‌گیسو به دوش انداخته

گلبن نورسته‌ی باغ حسین

                        مصطفی و مرتضی را نور عین

چرخ، هجده بر سرش پیموده سال

                        بِه ز ماه چارده او را جمال

«دُرّه‌التّاج» گرامی‌گوهران         آن سبک، در وزن و در قیمت، گران

«اَرفعُ المِقدار مِن کُلََّ الرّفیع»         «الشّفیعِ بن الشّفیعِ بن الشّفیع»

شد چو خورشید امامت در حجاب

                        سر برآوردند خفّاشان ز خواب

سوی خرگاه امامت تاختند

                        کافران، دیر از حرم نشناختند

ذوالجناح آن رفرف معراج عشق

                        بر سر از نور نبوّت، تاج عشق

چون هما از تیر، شه‌پر کرده باز

                        پرفشان آمد سوی شاه حجاز

چون ز پشت ذوالجناح افتاد شاه

                        تیره شد خورشید و مه گم کرد راه

گشت جوشان و خروشان، ذوالجناح

                        گه دریدی قلب لشکر، ‌گه جناح

باز، یاران! آتش جان‌سوز من

                        آتشی زد، بر دل خون‌ریز من

خامه‌ای خواهم ز مژگان، تیز‌تر

                        نامه‌ای ز اوراق دل، خون‌ریز‌تر

شد میان مرکز میدان، مکین

                        نقطۀ توحید «ربّ‌العالمین»

پس ندا آمد به ارواحِ گُزین

                        که فرود آیید نک سوی زمین

شد چو بی‌خود از رحیقِ عشق، شاه

                        تاخت لشکر بر حریم خیمه‌گاه

نالۀ مستورگان دردمند

                        شد روان از خیمه بر چرخ بلند

روی در میدان این دفتر کنم

                        شرح میدان رفتن شه، سر کنم

بازگویم، آن شه دنیا و دین

                        سرور و سر‌حلقۀ اهل یقین

مانْد تنها چون به میدان بلا

                        از پس یاران، خدیو کربلا

سوی خرگاه امامت تافت رو

                        روز روشن، خور به مغرب شد فرو

گفت با جبریل، «ربّ‌العالمین»:

                        بهر امروزت همی خوانْدم امین

رو، نظر کن خیل مستان مرا

                        عندلیبان گلستان مرا