کیستی ای در سخن پنهان شده؟

شعر عاشورائیان را جان شده

کیستی ای زن؟ زنان را افتخار

کیستی ای از قبیله یادگار؟

روز و شب دیدۀ تر دارم من

منتظر بهر علمدارم من

چند روزی است کزو بی‌خبرم

از فراق و اَلمش خون جگرم

من ره‌آورد الست داورم

من امیرالمؤمنین را همسرم

خلقت من با مسمّا بوده است

صنع من سر معمّا بوده است

ماه تصنیف هلال چشم توست

زمزم و کوثر زلال چشم توست

ای که بر تندیس باران جوشنی

شوکت زهره نشان روشنی

چو رفت از این جهان زهرای اطهر

پس از چندی علی ساقی کوثر

بگفتا با عقیل آن مرد دانا

به لطف خود مرا دلشاد فرما

جهان ز مولد زینب چو خویشتن آراست

عنایت ازلی جلوه کرد از چپ و راست

زنی چگونه زنی فخر عالم و آدم

زنی که چون پدر و مام عروه الوثقی است

ولیّه الله و عین‌الله و لسان الله

زنی بزرگ که الگوی دانش و تقوا است

عبد صالح پسر شیر خدا

دانش‌آموز دبستان وفا

خاکسار قدم آل الله

پاسبان حرم آل الله

ای شده محرم به ولای ولی

فاطمۀ دوم بیت علی

اختر تابندۀ برج ادب

شیر زن خیل زنان عرب

چشمۀ خور در فلک چارمین

سوخت ز داغ دل امّ‌البنین

آه دل پرده‌نشین حیا

برده دل از عیسی گردون‌نشین

 شب شعله خیز با نفس آتشین رسید

صبح از هراس دی، به دم واپسین رسید

آه سحر، به ساحت جان آفرین رسید

«چون خون ز حلق تشنۀ او بر زمین رسید

جوش از زمین به ذروۀ عرش برین رسید»

چو هیهای سواران دشت‌ها را به زیر بال گیرد، شاید این اوست- من و آیینه می‌گوییم و آنگاه فغان سر می‌دهیم از ماتم دوست

فغان سر می‌دهیم و یکدگر را ملامت می‌کنیم از زنده ماندن در آنجایی که خورشید آفرین خواند به مردان، شعر مردن را نخواندن

این دل شوریده همچون نی، نوا دارد هنوز

ناله‌ها از جان به شور نینوا دارد هنوز

ای حسین ای تشنه کام کربلا، در ماتمت

جویبار خون، نشان از چشم ما دارد هنوز