شب خنجر آبدیده دارد در دست

خورشید به خون تپیده دارد در دست

از گودی قتلگاه بیرون آمد

ای وای، سر بریده دارد در دست

از قهر تو، شاهین قدَر پر ریزد

وز هیبت تو، شیر فضا بگریزد

ماند به تو کوه، اگر به رفتار آید!

دریا به تو می‌ماند، اگر برخیزد!

یک قطعه طلای ناب پیدا کردم

در علقمه آفتاب پیدا کردم

هم پارۀ جسم ماه، هم پارۀ دست

هم‌پارۀ مشک آب پیدا کردم

بی‌تو شب و روزم همه سردند عمو

گل‌های دل باغ چه زردند عمو

تا رأس تو دیدم ز خودت پرسیدم

چشمان تو را چه کار کردند عمو؟

کو شیردلی، که پنجه با شیر زند

بی‌حمله، ره هزار نخجیر زند

مانَد به تو خورشید، اگر بخروشد!

مانَد به تو شیر، اگر که شمشیر زند!

گر بر ستم قرون برآشفت حسین

بیداری ما خواست، به خون خفت حسین

آنجا که زمان محرم اسرار نبود

با لهجۀ خون، سرِّ مگو گفت حسین

عالم همه خاک کربلا بایدمان

پیوسته به لب خدا خدا بایدمان

تا پاک شود زمین ز ابنای یزید

همواره حسین مقتدا بایدمان

این پرچم عشق است که بر دوش من است؟

یا پارۀ قرآن که در آغوش من است؟

نه، نه! بگذارید بگویم این کیست:

شش ماهه گلِ سرخِ عطش‌نوش من است

قد آیینه‌ها خم شد دوباره

دلم دریاچۀ غم شد دوباره

صدای سنج و دمّام آمد از دور

بخون ای دل! محرّم شد دوباره

دریا به طلب از برهوت تو گذشت

یک قافله نعره در سکوت تو گذشت

آن روز اگر چه تشنه بودی، اما

صد رشته قنات در قنوت تو گذشت

پیغام ز حال احتضارش آمد

بر اهل حریم داغدارش آمد

با حالت زین واژگون از گودال

دیدند که اسب بی‌سوارش آمد

در شام فقط اشک ز دیده می‌ریخت

صد قطرۀ خون وقت سپیده می‌ریخت

سنگ از سر بام سوی سرها می‌رفت

از نیزه فقط سر بریده می‌ریخت