در عزای شاه دین در اربعین

می‌روم تا کوی فردوس برین

رو به سوی سرزمین کربلا

سرزمینی را که شد دارالشفاء

اربعین تو رسیده است و ز راه آمده است

خواهرت با قد خم گشته و آه آمده است

زینب از وادی شام آمده، چشمت روشن

از کجا تا به کجا آمده؟ چشمت روشن

دارم به لب همچون رطب، نام تو را ای مه‌جبین

بس‌که ادب میر عرب، داری تو از ام‌البنین

امشب رسیدم محضرت، شاید تو را پیدا کنم

شاید کمی اذنم دهی، با تو کمی نجوا کنم

گرچه سرگرم کسب و کارش بود

نان خور رزق کار و بارش بود

او که با عالم خودش می‌ساخت

روز و شب با غم خودش می‌ساخت

بیرون دویدم من ز خیمه، گریه کردم

رأس تو را دیدم به نیزه، گریه کردم

من در پی هر کودک تنها دویدم

بعد از تو یک روز خوش از دنیا ندیدم

بغضی شکسته داری و فریاد کوچه‌ای

هی می‌خوری زمین و ولی یاد کوچه‌ای

گرچه غریب بودی و کس سوی تو نرفت

شکر خدا که میخ به پهلوی تو نرفت

آمدم ویران کنم این کاخ‌ها را بر سرش

شام را می‌کوبم، این شام بلا را بر سرش

من به زیر پای زینب می‌‌کشانم شام را

مثل این خاک خرابه می‌‌تکانم شام را

زین دو، طوفان‌سوار می‌‌سازد

مرد روز شکار می‌‌سازد

زلفشان را به شانه می‌‌ریزد

چند تا آبشار می‌‌سازد

بنا نبود بمانی غریب در صحرا

و خواهرت بشود بی نصیب در صحرا

بنا نبود که تکیه به نیزه‌ات بزنی

مرا برای جهاد عظیم، خط بزنی

یک لحظه بی تو فکر آسایش نکردم

پنجاه سال است از تو یک خواهش نکردم

یک عمر روی حرف تو چیزی نگفتم

این بار می‌خواهم به پای تو بیفتم

من جوادم که خدا خوانده جواد

من چه کردم به تو اى بد بنیاد؟

عوض آنکه مرا یار شوى

بر دل غم زده غمخوار شوى

وقتش رسیده است که عرض ادب کنیم

وقتش رسیده حال بکایی طلب کنیم

وقت عزا و گریه و اندوه و ماتم است

امشب عزای اشرف اولاد آدم است