نشیب‌های دل من فراز می‌خواهد

فراز اشک مرا در نماز می‌خواهد

مؤید است به روحُ القُدس قلم اما

برای شعر سرودن نیاز می‌خواهد

هرمت گرفت و شعلۀ هیزم شروع شد دریا تو را که دید تلاطم شروع شد

تاب و تبت رسید به مردم شروع شد باران گرفت و عطر ترنم شروع شد

نور خدا در دل شب‌ها رسید

سپیده زد، شمس دل‌آرا رسید

خبر بده به فطرس ای جبرییل

دوای درد تو، مسیحا رسید

خانۀ شیر خدا امشب پر از نور خداست

الـبشاره لیلۀ میلاد مصباح الهـداست

بر سر دوش نبی، شمس ولایت جلوه‌گر

پیش روی فاطمه، مرآتِ حسنِ ابتداست

بیــهوده   نیست  همسفر  آمـاده  می‌کنند

اســپند  را  به  پشــت  در  آمـاده  می‌کنند

این  فاطــــمه  قرار  شد   ام‌البـــنین   شود

بر  دامنـــــش  اگر  پســـر  آمـاده  می‌کنند

جبریل آمده خبر داده

به همه مژدۀ سحر داده

خبر از فیض مستمر داده

نغمه‌ای عاشقانه سر داده

نفس می‌کشم در هوای شما

دلم روشن است از دعای شما

من از چشمۀ عشق دارم وضو

بود قبله‌ام خاک‌پای شما

ای عاشقان! خورشید در آیینه گل کرد

نور خدا، در کوچه باغ سینه گل کرد

عالم معطر شد ز نور عصمتی سبز

نور کمال حضرت آیینه گل کرد

رسیـده‌ای که جهان را پُـر از حضور کنی پُـر از  تـلاوت  دل ســوره‌هـای نــور کنی

تـو آمـدی هـمـۀ لحـظه‌هـای شـیـریـن را بـه یـک  نگـاه مـلیـحانـه غـرق شـور کنی

در معرکۀ عشق عجب حال و هوایی است

 در محفل عشاق چه شوری چه صفایی است

 دل‌ها ز نوایی به طرب آمده امشب

 آوای خوش عشق رسیده، چه نوایی ست

بر عرش دوباره زیب و زین آمده است

محبوب رسول ثقلین آمده است

از کنگرۀ عرش به ذکر صلوات

گفتند حسینیان، حسین آمده است

ای نسیم صبح، خوشبو می‌رسی

از کدامین منزل و کو می‌رسی؟

می‌فزاید از تو جانها را طرب

تو مگر می‌آیی از ملک عرب؟