حیا به دست تو آموخت دلبری‌ها را

و آمدی که امامت کنی پری‌ها را

بیا ببین زنی از نسل کربلا، زینب

چنان تو کرده ادا حقّ خواهری‌ها را

خطیب خطبۀ غربت، رضای خفته به قم

بگیر دست دل پای منبری‌ها را

ای از تبار عاطفه ضامن شو، از چنگ هر چه حادثه آهو را

قشلاق عشق کوی بهارانت، ای جَلد کرده هر چه پرستو را

ماه شب چهارده عصمت، در چاه رفته یوسف سامرّا

دنیا تمام دیدۀ یعقوب است، از عالمی دریغ مکن سو را

آن سوی چشم‌های خدا مردی‌ست

مست حضور تشنۀ روییدن

می‌گیرد آسمان نگاه او

آدینه‌ها بهانۀ باریدن

هفتاد و دو ستارۀ خون‌آلود، حیران ماه و آینۀ رویت

می‌آید عطر کرب و بلا هر شب، از سمت استجابت گیسویت

طوفان چشم‌هات تماشایی‌ست، پلکی بزن تمام بیابان را

تا ابرهای حادثه برخیزد، از بین آسمان دو ابرویت

شنیده‌ست از نجف گویا شمیم عطر دلجویی

که از مشهد بدان سو راه کج کرده است آهویی

نه ضرب‌آهنگ دل‌ها را فقط آن صبح خون کردی

که هر سو لاله‌ای دل خون، سری دارد به زانویی

دهان‌ها می‌شود شیرین ز فیض نامتان، آری

شنیدم یا علی می‌گفت زنبوری به کندویی

قرآن گشودم آیۀ محشر بیاورم

می‌خواستم که سورۀ کوثر بیاورم

من کیستم ز فاطمه سر در بیاورم

باید کسی شبیه پیمبر بیاورم

دل من فدای دو دست اباالفضل

به قربان چشمان مست اباالفضل

ربود از همه ساقیان گوی سبقت

به چوگان دل، ناز شست اباالفضل

مه کاسه به دست حُسن رویت

سرمست گل از شمیم مویت

هر جا که گلی ز خاک روید

با یاد تو سینه چاک روید

منم که سرسپرده‌ام به عشق تو به نام تو

چه بهره‌ها که برده‌ام ز بخشش و مرام تو

سلامتی که ساکنم به وادی السلام تو

شدم اگر که محترم شدم به احترام تو

از دگران حسن تو باشد جدا

حسن رخت جلوۀ حسن خدا

قدر شب قدر بود موی تو

رونق محراب ز ابروی تو

این جاست خاک ری وَ ملقب به کربلاست

خیلی گران تمام شده و مُلک خون بهاست

هر گوشه زین دیار اگر هیئتی به پاست

پشت قباله و سندش یک سر جداست

زان روز که معامله شد سرزمین ما

ری نیست نام آن و شده وادی البکا

ای دختر خورشید ای خواهر دریا

زهراترین زینب! زینب‌ترین زهرا!

ماه مقیم قم! خورشید بیت النور!

در سایه‌سار توست سرتاسر دنیا