باید امشب بلند گریه کنیم

مثل زینب، بلند گریه کنیم

که مرتب بلند گریه کنیم

سوخت از تب، بلندگریه کنیم

در پیش من آتش مزن بال و پرت را

خونین مکن جان پدر چشم ترت را

فردا همینکه جمع کردی بسترم را

آماده کن کم‌کم عزیزم بسترت را

بنویسید مرا: بی سر و سامان حسن

بنویسید: منم تشنۀ احسان حسن

حسن در حسنِ حسن، عشق حسن، جان حسن

دل عشاق شکار است به پیکان حسن

بس کن عزیز تا سحر بیدار، بس کن

کشتی مرا از گریۀ بسیار، بس کن

ای چند شب بیدار مانده، آب رفتی

ای چند شب گریان من، این بار بس کن

اگرچه گریه نمودم دو ماه با غمتان

مرا ببخش نمردم پس از محرمتان

لباس مشکی من یادگاری زهراست

چگونه دل کنم از آن؟ چگونه از غمتان؟

در موقع سپر شدنش محسن

کامل نگشته بود تنش محسن

زهرا به خانه بود و سپر می‌شد

هر دفعه موقع زدنش محسن

ز درد بال و پری زد، ولی پرش افتاد

 میان کوچه عبای مطهرش افتاد

دوباره کوچۀ باریک و سنگ‌های زمین

مواظب است نیافتد، که آخرش افتاد

خون بر لبش نشست، عرق بر جبین نشست

پنجاه و چند مرتبه آقا زمین نشست

پنجاه مرتبه به زمین خورد و ایستاد

از بس که زهر بر جگرش آتشین نشست

هیزم رسید و آتشی از در بلند شد

ای وای من که نالۀ مادر بلند شد

مأمور شد به صبر علی، از سکوت او

سوء استفاده کرد ستمگر، بلند شد

دو دست بر کمرش، مثل مادرش زهرا

شکست بال و پرش، مثل مادرش زهرا

گریست چشم ترش، مثل مادرش زهرا

ندید دور و برش، مثل مادرش زهرا

دست ما نیست اگر دست به دامان توییم

فاطمه خواسته که بی سر و سامان توییم

تا ببینیم کمی از وجنات نبوی

تشنۀ دیدن رخسار درخشان توییم

هرکس رسید پای ضریحت، شفا گرفت

راه عروج تا ملکوت سما گرفت

بیگانه کن مرا، ز خودم غرق خود نما

تا آنکه جار زنند مریضی شفا گرفت