ای واسط فیض دو سرا! آجرک‌الله

وی حجّت حق، صاحب عزا! آجرک‌الله

با نالۀ زهراست عجین سوز صدایت

هم‌نالۀ امّ‌النّجبا! آجرک‌الله

با اینکه روزی داشتی کاشانه در این شهر

اینجا نیا، دیگر نداری خانه در این شهر

یادم می‌آید تا کجاها کیسه‌ای نان را

می‌برد آن شب‌ها علی بر شانه در این شهر

من گدایی درت را دوست می‌‌دارم حسین

سائلان محضرت را دوست می‌‌دارم حسین

دست‌بوس نوکرت‌بودن برای من بس است

نوکری نوکرت را دوست می‌‌دارم حسین

همین که جذبۀ چشم حسین دام گذاشت

مرا کشید به سمتش، «غلام» نام گذاشت

همین که شبنم مرثیه روی گونه نشست

به چشم‌های ترم دستی احترام گذاشت

همین که در محرم تو روضه ‌خوانده می‌‌شود

دل همه به کربلای تو کشانده می‌‌شود

فقط به مجلس حسین می‌‌شود به چشم دید

که پادشاه، پهلوی گدا نشانده می‌‌شود

باز ده ‌شب می‌‌شوم بارانی از غم‌های تو

باز اشک گریه‌کن‌ها پای ماتم‌های تو

این دهه در خانه‌اش مهمان زهرا می‌‌شویم

مادرت بانی‌ست پایان محرم‌های تو

چشم اگر امسال را هم آبروداری کند

گریه می‌‌خواهد مرا از هرچه خود، عاری کند

هرکسی اینجا هنر کرده است، با اشک آمده است

کاش پلک از این هنرها پرده‌برداری کند

فرقی ندارد که جهنم یا بهشت است

هرجا که می‌‌گویم حسین، آنجا بهشت است

هر روز از این روضه به آن روضه دویده

حق دارد آنکه گفته این دنیا بهشت است

با روضۀ دمادم تو گریه می‌‌کنم

ای با مرام! با دم تو گریه می‌‌کنم

هر بار من به ماتم تو گریه کرده‌ام

این بار هم به ماتم تو گریه می‌‌کنم

مرا با غصّه، محرم آفریدند

دلم را از گل غم آفریدند

همیشه در درونم روضه‌خوانی است

مرا مثل محرّم آفریدند

نان گرم روضه را از شور می‌‌گیریم ما

از تنور سرد دوزخ، نور می‌‌گیریم ما

سردر هر بیت، پرچم می‌‌زنیم از اشک خویش

آخر شیرین زبانی، شور می‌‌گیریم ما

تا از می ‌‌و بادۀ تو مستم، هستم

تا رشتۀ دل را به تو بستم، هستم

من زندگی‌ام بسته به این نوکری است

تا نوکر مادر تو هستم، هستم