نگاه کودکی‌ات دیده بود قافله را

تمام دلهره‌ها را، تمام فاصله را

هزار بار بمیرم، برات، می‌خواهم

دوباره زنده کنم خاطرات قافله را

دل بی عیش می‌گردد خمار آهسته آهسته

چو خالی شد سرا، گیرد غبار آهسته آهسته

مرا با حرف حرف نام خود آتش به جان کردی

بگیرد جان خرمن را شرار آهسته آهسته

شب قدر همۀ اهل ولا عاشوراست

اوج احیای گلستان بلا عاشوراست

آسمان بر عطش آینه‌ها می‌بارد

آسمان در عطش آینه‌ها عاشوراست

گواه سینۀ عشق ست، داغدارى ما به باغبانى درد است، لاله کارى ما به راه خیزش ما، گر چه نیزه کاشته‌اند جوِى نکاسته از شور تکسوارى ما  

چـشــمـان خیـس علـقمـه، امـواج رود بـود آن روز رود، شـاهـد کشـف و شـهـود بـود

آن روز سـرخ، علـقـمه محـراب کـوفه شـد در دسـت ابـن ملـجـم مـیـدان، عـمــود بـود

خمار یک نظر از نرگس خمار توایم

به حال ما نظری کن که ما دچار توایم

عذرا تو کشد و موی تو هلاک کند

هلاک موی تو و کشتۀ عذار توایم

پشت امواج آبی اروند، می‌فرستیم قاصدک‌ها را

خبری نیست درد دل داریم، بپذیرید نذری ما را

توی شعرم هنوز عاشوراست، ساعتش روی عصر خوابیده

مرد می‌خواهم اینکه بردارد، از بلندای نیزه سرها را

کاش ما هم کبوترت بودیم آستان بوس محضرت بودیم

کاش با بال‌های خاکی مان لااقل سایه گسترت بودیم  

اگر چه مثل محّرم نمی‌شوم هرگز جدا ز روضه و ماتم نمی‌شوم هرگز

مرا ببخش، مرا چون که خوب می‌دانم که توبه کردم و آدم نمی‌شوم هرگز  

ای بخت من چو زلف پریشانی‌ات بلند

شد شام من ز جلوۀ طوفانی‌ات بلند

من خط به خط ز خواندن تو گریه می‌کنم

شد ناله‌ام ز صفحۀ پیشانی‌ات بلند

بهترین روز من و شیرین‌ترین روز تو بود بهترین روز خدا روی زمین، روز تو بود

آسمان در بهت و حیرت بود با چشمان باز

دید غوغایی- ندیده این چنین- روز تو بود  

از زمین تا آسمان آه است؛ می‌دانی چرا؟

یک قیامت گریه در راه است؛ می‌دانی چرا؟

بر سر هر نیزه خورشیدی ست یک ماه تمام

بر سر هر نیزه یک ماه است؛ می دانی چرا؟