ای بخت من چو زلف پریشانی‌ات بلند
شد شام من ز جلوۀ طوفانی‌ات بلند
من خط به خط ز خواندن تو گریه می‌کنم
شد ناله‌ام ز صفحۀ پیشانی‌ات بلند
خود را در آینه به نیابت ز من ببوس
ای چشم من ز آینه گردانی‌ات بلند
دزدان هم از ضیافت تو گریه می‌برند
چیزی اگر کنند ز مهمانی‌ات بلند
یک جرعه از اذان علی هم به من بده
ای قامت موذن عرفانی‌ات بلند
هر کس به یک بهانه لبت را کشد به حرف
بادا سرش چو موسی عمرانی‌ات بلند
از من بپرس چیست لباس سیاه تو
تا سرکنم به صحبت طولانی‌ات بلند
ترسم به این بهانه روی گوشۀ تنور
گر گویمت که شام زمستانی‌ات بلند
دعای زندهدلان صبح و شام یا حسن است
که موی تیره و روی سپید با حسن است
حسین میشنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بیصدا حسن است
به یاد آن لب شیرین که مصطفی بوسید
ز پا درآورد آخر سرشک شور مرا
یک مصرع است حاصل عمری که داشتم:
یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد
«تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد»
شنیدهام که گدا موج میزند به درت
سرای جود تو خالی ز مستمند مباد
ای بخت من چو زلف پریشانی‌ات بلند
شد شام من ز جلوۀ طوفانی‌ات بلند
من خط به خط ز خواندن تو گریه می‌کنم
شد ناله‌ام ز صفحۀ پیشانی‌ات بلند
خود را در آینه به نیابت ز من ببوس
ای چشم من ز آینه گردانی‌ات بلند
دزدان هم از ضیافت تو گریه می‌برند
چیزی اگر کنند ز مهمانی‌ات بلند
یک جرعه از اذان علی هم به من بده
ای قامت موذن عرفانی‌ات بلند
هر کس به یک بهانه لبت را کشد به حرف
بادا سرش چو موسی عمرانی‌ات بلند
از من بپرس چیست لباس سیاه تو
تا سرکنم به صحبت طولانی‌ات بلند
ترسم به این بهانه روی گوشۀ تنور
گر گویمت که شام زمستانی‌ات بلند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
