حتی در آن لحظه که جسمش نیمه جان است

آقا به فکر ساعت و وقت اذان است

او سنگ ما را نیمه شب بر سینه می‌زد

آقای ما از بس که خوب و مهربان است

آسمان است و زمین دور سرش می‌گردد

آفتاب است و قمر خاک درش می‌گردد

این قد و قامت افتاده، درخت طوباست

این محاسن به خدا آبروی دین خداست

مردم شهر را دعا می‌کرد

ذکر حق بود، لب که وا می‌کرد

عمر خود، خرج مکتب حق کرد

نفسش ظرف مس، طلا می‌کرد

در آشیانه، مرغ آمینی پرش ریخت

گرم نیایش بود و دشمن بر سرش ریخت

در کوچه با پای برهنه، دست بسته

آهی کشید و روضه از چشم ترش ریخت

زمان لطف، صحبت از حقارتم نمی‌کنی

کریمی‌ و نظاره بر لیاقتم نمی‌کنی

تو را ز یاد می‌برم زمان معصیت، ولی

مرا مؤاخذه برای غفلتم نمی‌کنی

قیمت نداشتیم ولی پربها شدیم

اسم حسین آمد و از خاک پا شدیم

تنگی جای ما خودش اصلاً سعادت است

وقتی که زیر خیمۀ لطف تو جا شدیم

سال‌ها هست که من دربه در اربابم

سال‌ها هست که او در پی کارم باشد

همۀ مردم دنیا اگرم ترک کنند

چه خیال است که ارباب کنارم باشد

مستی از جام تو سر منزل هوشیاری ماست

بیدل از عشق شدن شیوۀ دلداری ماست

مبتلای تب عشقیم و تجلی داریم

درد بیچارۀ این، لذت بیماری ماست

مادر به اشک روضه مرا داده است شیر

در شیرم آب کرده، ولی سود با من است

به سوی یار از ندارها سلام می‌رسد

خوشیم این سلام‌ها به آن امام می‌رسد

شدیم بی نصیب از نظارۀ رخش ولی

نگاه لطف او به ما علی الدوام می‌رسد

راه را گم کرده‌ام، آواره و تنها شدم

یاد آقایم نبودم، غرق در دنیا شدم

دل سپردم به همه، الا عزیز فاطمه

حق من بوده دچار غصه و غم‌ها شدم

ای بر فراز چرخ، رسیده خروشتان

بر طوفان نوح کرده به پا، جنب  و جوشتان

پیوسته بود بار ولایت به دوشتان

من مهدی‌ام که ناله‌ام آید به گوشتان