در راه عشق مقصد آئینه ها یکی ست

میعادگاه و قبلۀ اهل ولا یکی ست

در سیر خلق، راه وصال خدا یکی ست

یعنی حقیقت نجف و کربلا یکی ست

حتی میان یک دشت کشته بی‌سر

شناختمت

سقای بی‌دست!

وقتش رسیده است که پر در بیاوری

از راز خندۀ همه سر در بیاوری

وقتش رسیده است که با روضه‌های خشک

اشکی ز چشم چند نفر در بیاوری

سوار مرکب خود سوی آب می‌رفتی

نه یکنواخت که با پیچ و تاب می‌رفتی

فرات مشکل ما را ز چشم‌های تو خواند

در آن دمی که تو با مشک آب می‌رفتی

ما گریه می‌کنیم تمامی سال را

کامل نمی‌کنیم به جز این کمال را

خورشید جلوه زار معانی است پیش خلق

چشمی که سرکشد قدحی زآن جمال را

پیامبر گله‌ها را گوش می‌کند

حسین بر می‌شمارد:

اول: نامه‌ها ..

دوم: خیمه‌ها ..

سوم: ..

بغض پیامبر می‌شکند

انگشتت کو؟!

این خرابه بوی عود می‌دهد

بوی گرمی وجود می‌دهد

دامنی دوباره خیس می‌شود

دامنی که بوی دود می‌دهد

تو از عشیرۀ نوری ز ایل مهتابی

که هر کجا بروی خاضعانه می‌تابی

لجام وحشی امواج رام دست تواند

تو از طوایف پیغمبران گردابی

پدر

قرآن ساکت را

بر نیزه کرد

و پسر

قرآن ناطق را ...

گرمای دست تو همه را آب می‌کند

مهتاب مست تو همه را خواب می‌کند

حزنی غریب منحنی صبر خویش را

در انحنای دیدۀ تو قاب می‌کند

چنان اسفند می سوزد به صحرا ریگ ها فردا

چه خواهد شد مگر در سرزمین کربلا فردا

تمام دشت را زینب به خون آغشته می‌بیند

مگر باران خون می‌بارد از عرش خدا فردا

زلفت زپیچ و تاب فزونش طناب شد

یک حلقه ده که قلب گلوی من آب شد

یک قطره اشک بهر تو بحر طویل گشت

یک ذره از فضیلت تو صد کتاب شد