من و یک درد، یک اندوه رایج

و بیم روز اعلام نتایج

بدون دست‌‌های مهربانت

چه خواهم کرد، یا باب‌الحوائج؟

به دل شور محرم داشت باران

هزاران قطره ماتم داشت باران

خودم دیدم، میان دسته آن شب

به روی شانه پرچم داشت باران

اگر هر چشم تر می‌‌سوخت، می‌‌شد

دل از این بیشتر می‌‌سوخت، می‌‌شد

به حال غنچه‌‌های تشنۀ باغ

دل باران اگر می‌‌سوخت، می‌‌شد

مویش به باد عشق وزیدن گرفته بود

زینب هوای آه کشیدن گرفته بود

یک دختر سه سالۀ طناز و با وقار

بر لب گلی به نیت چیدن گرفته بود

تو می‌‌خواهی پر از اخلاص باشی

نگهبان حریم یاس باشی

اگر یار حسینی، می‌‌توانی

برای تشنه‌ها عباس باشی؟

یک اسب میان خیمه‌ها پیدا شد

در سینۀ دشت شیونی برپا شد

بغضی که نهفته در قلم موی تو بود

بر بوم چکید و عصر عاشورا شد

پیش از تو کسی خبر ز مهتاب نداد

یک لحظه مرا ر‌هایی از خواب نداد

وقتی که تمام دشت له له می‌‌زد

غیر از تو کسی به تشنه‌ها آب نداد

هرگاه عطش آمد و بی تاب شدم

با جرعه‌ای از مشک تو سیراب شدم

از شرم و خجالت دو دستت اما

مانند تمام رودها، آب شدم

غمی سنگین مرا در بر گرفته

دلم سمت ضریحت پر گرفته

محرم می‌‌رود، اما دل من

دوباره نوحه را از سر گرفته

معشوق، علی اکبری می‌‌طلبد

گاهی بدن و گاه سری می‌‌طلبد

تقویم پر از فرصت عاشورایی است

هر روز حسین، یاوری می‌‌طلبد

دلخسته و بی‌قرار برمی‌گردد

در هاله‌ای از غبار برمی‌گردد

دل‌های زنان و کودکان می‌لرزد

چون اسب تو بی سوار برمی‌گردد  

با مشک تو رودخانه تطهیر شده

رویای قشنگ آب، تعبیر شده

تا مشت به مشت آب برمی‌داری

در دست تو قرص ماه، تکثیر شده