تنت وقتی که در تشییع با در ربط پیدا کرد

مسیر روضه از اول به مادر ربط پیدا کرد

تو را برروی تخته پاره‌ای تشییع کردند و

به نوعی روضه با تابوت کوثر ربط پیدا کرد

با ناله‌اش آرامش زندان شکسته

حتّی سکوت مرد زندان‌بان شکسته

بشکن نمازت را مسافر، وقت تنگ‌ست

وقتی ستون خیمۀ ایمان شکسته

هفت آسمان در دست‌های مهربانت بود هرچند عمری سقف زندان آسمانت بود تسبیحی از ماه و ستاره بین دستانت خورشید در سجاده هر شب میهمانت بود تصویر تو در قاب زندان باز می‌تابید یا نور یا قدوس وقتی بر زبانت بود  

چشمهایت اگر چه طوفانی

قلبت اما صبور و آرام است

شوق پرواز در دلت جاری است

شب اندوه رو به اتمام است

در سایه سار کوکب موسی بن جعفریم

ما شیعیان مکتب موسی بن جعفریم

فیضش به گوشه گوشۀ ایران رسیده است

یعنی گدای هر شب موسی بن جعفریم

هستی ماست نوکری اهل بیت او

ما خانه زاد زینب موسی بن جعفریم

ای دستگیر خلق خدا دست‌هایتان

زیباترین جواب دعا دست‌هایتان

گفتم در این مسیر گدایی‌تان کنم

شاید رسد به دست گدا دست‌هایتان

کسی بدون دلیل از صدا نمی‌افتد

لب کلیم ز سوز دعا نمی‌افتد

کریم در غل و زنجیر هم کریم بُود

به دست بسته شده، از عطا نمی‌افتد

اگرچه خاک نشسته به روی لب‌هایت

عقیق، پا بخورد از بها نمی‌افتد

ای قاری مقیم سیه چال، ای غریب!

وی هم‌‌صدای قاری گودال، ای غریب!

قرآن بخوان که صوتِ رسایت حسینی است

ای قاری شکسته پر و بال، ای غریب!

زندانِ سرد و تیره که جایِ امام نیست

ای جسم تو چو  جَدّ تو پامال، ای غریب!