به قتلگاه شه بی سر ازدحام شده ز تیر، نیزه، عصا، خنجر ازدحام شده

برای غارت پیراهن عزیز دلش به پیش چشم خود مادر ازدحام شده

چه شبی می‌گذرد در دل پنهان تنور

سر خورشید شده گرمی دکان تنور

این چه نوری است؟ تنور از نفسش روشن شد

این چه داغی است که آتش زده بر جان تنور؟

من هم به روی نیزه ببین گریه می‌کنم

بر ماجرای توست چنین گریه می‌کنم

کلی نگاه دور و برت پرسه می‌زند

اصلا فقط برای همین گریه می‌کنم

عکس زیبای نگارم شبی از قاب افتاد

و همان دم دل من از تب و از تاب افتاد

خون او تا به زمین ریخت، معطر شد دشت

اعتبار ختن و نافه و عناب افتاد

شام و سکوت و گریۀ خواهر بدون تو

آمد غروب و یک شب دیگر بدون تو

اوقات عمر من همه با تو به سر شده

سخت است بین اینهمه لشگر بدون تو

دوباره نذر کرده مادرم تا بدوزد چندتایی شال و پرچم

بخواند روضه خوان از شیب گودال که در ذهنم شود داغت مجسم

مهر فراغ بر جگرم خورد بی حسین زخم خزان به برگ و برم خورد بی حسین

می‌خواستم نسوزم ازین شعله‌ها ولی آتش به روی بال و پرم خورد بی حسین

سری به نیزه شد و آفتاب را گریاند نبی و فاطمه و بوتراب را گریاند

صدای مویۀ زلفش که دست باد افتاد چقدر حضرت ختمی مآب را گریاند

آن‌گاه که مهر تکیه زد بر نیزه 

گردید حدیث ماه و اختر نیزه

آن آیت روشن خداوندی را 

بگذاشت به احترام بر سر نیزه

ساربان خواست که انگشتری‌ات را ببرد

دید بایست که انگشت تو را هم ببرد

سارقی خواست که غارت بکند پیرهنت

دست انداخت، گریبان تو را هم بدرد

شرم از شیون و از گریۀ ما کن، بس کن

پشت و رویش نکن اینقدر، حیا کن، بس کن

با وضو مادر من شانه به مویش می‌زد

موی سلطان مرا شمر رها کن، بس کن

کار را یکسره کرد و پا شد

دور شد از همگان، تنها شد

مقتل انگار پر از غوغا شد

سر پیراهن او دعوا شد