بر عشق حسین بس که دل بست رباب

رفت از غم او هستی‌اش از دست، رباب

بی‌سایه‌ی خورشید ولایت تا بود

در سایه آفتاب ننشست رباب

ای کشته که نامت از همه زنده‌‌تر است!

بر جان رباب داغ تو شعله‌ور است

یک سال در آفتاب سر کردن او

پاسخ به سؤال مردم بی‌خبر است

اکبر که رخش جلال سرمد دارد

 این آینه، زیبایى احمد دارد

چون اوست شبیه مصطفى، دیدارش

 پاداش زیارت محمّد دارد

بر بذر غمی که کاشتم می‌گریم

 چون چاره دگر نداشتم می‌گریم

بر گریه‌ی من اگر چه دشمن خندد

 بر سینه سرت گذاشتم می‌گریم

در تابش آفتاب، اى ماه! برو

 اکنون که روى به سوى «الله» برو

هنگام وداع آخر، اى جان حسین!

 پیش نظرم، چند قدم راه برو

از داغ تو، ای جوان! شرر می‌گردم

من لحظه به لحظه پیرتر می‌گردم

با قامت راست از حرم آمده‌ام

با قامت خم به خیمه برمی‌گردم

من شعله به جانم و تو آتش به جگر

 تو سوخته‌اىّ و من ز تو سوخته‌تر

بر گرد على! که شب نگردیده هنوز

 سیراب شوى پسر! تو از دست پدر

از خون که گرفته بود سیماى تو را

 شستم به لبان خشک، لب‌هاى تو را

یک بار دگر نگاه کن پشت سرت

 تا باز ببینم رخ زیباى تو را

اکبر که گل حمیده‌ی فاطمه است

 نورِ دلِ نورِ دیده‌ی فاطمه است

هر چند که از گلشن لیلا باشد

 او لاله‌ی پروریده فاطمه است

آغوش به روى گل چو بگشود حسین

 از لاله‌ی خویش تشنه‌تر بود حسین

بنْهاد زبان اگر که در کام على

 او را عطش شهادت افزود حسین

اکبر که بُوَد آینه‌ی طلعت دوست

 جارى است ورا خون خدا در رگ و پوست

هم‌نام علىّ و نور چشمان حسین

 ماهی است که نور پنج خورشید در اوست

آن کشته که یادگار پیغمبر بود

 لب‌تشنه و خویش چشمه‌ی کوثر بود

گر گفت به مقتل جگرم می‌سوزد

 سوز عطش و داغ على‌اکبر بود