شوریدگیت داده به دل اختیار را

با زلف دوست بسته قرار و مدار را

آیینۀ تمام نمای یل جمل

از این سپاه فتنه درآور دمار را

آغوش وانکرده لبش گلفروش شد

میدان تمام وسعتی از ناز و نوش شد

«احلی من العسل» به لب یاس بوسه داد

پیشانی سپید گل، آیینه پوش شد

بر تن دشت ردپا مانده

گیسویت در هوا رها مانده

بازویت آنقدر که ضربت داشت

ردّ شمشیر در هوا مانده

باز یل آمده است

معنی «حی علی خیرالعمل» آمده است

هیچ می‌دانی تو ای صاحب یقین                              

چیست اینجا سر خرق آستین؟

آستین وهم او را، خرق کرد                                   

حق و باطل را، براو، فرق کرد

باز دارم؛ راحت و رنجی به‌هم                                   

متحد عنوانی از شادی و غم

 نازپرور نو عروسی هست بکر                                  

مر مرا در حجلۀ ناموس فکر

بس نوجوانی را به دست باد بسپار

محکم، کمی مردانه‌تر، احسنت سردار

دشمن مسیر چشم‌هایش عمق خیمه است

سد کن دلاور راهشان را مثل دیوار

هجوم وحشی طوفان شکست بالش را

پرنده‌ای که خدا دید شرح‌حالش را

کسی به قلۀ تاریخ می‌رسد یا نه؟

زمان محاسبه می‌کرد احتمالش را

شور و شوقم را ببین، یاور نمی‌خواهی عمو؟ اکبری یک ذره کوچک‌تر نمی‌خواهی عمو؟ تاب دوریِ مرا اینجا دل پاکت نداشت قاسمت را پیش خود آنور نمی‌خواهی عمو؟ چهرۀ زهراییم زیباست اما یک رجز روز آخر با دم حیدر نمی‌خواهی عمو؟

جان دادنم شبیه عروج شهیده است

آن بانویی که جان علی را خریده است

من زادۀ حسن، نوۀ مرد خیبرم

من را خدا برای حسین آفریده است

چشم‌هایش همه را یاد مسیحا انداخت

در حرم زلزلۀ شور تماشا انداخت

هیچ چیزی که نمی‌گفت فقط با گریه

جلوی پای عمو بود، خودش را انداخت

با تعجب همه دیدند غم بدرقه‌اش

کوه طوفان‌زده را یک تنه از پا انداخت

آنقدر رشیدی که تنت افتاده

اطراف تنت پیرهنت افتاده

یک ظرف عسل داشت لبت فکر کنم

با سنگ ز بس که زدنت افتاده