علقمه گفتم و دیدم دلم از پا افتاد

یاد لب‌های علی اصغر و دریا افتاد

علقمه گفتم و دیدم که سواری بی دست

تیر آنقدر به او خورد که از نا افتاد

عمود خوردی و سرو و صنوبرم پاشید

صدا زدی که بیا، کاسۀ سرم پاشید

همینکه تا برسم قطعه قطعه‌ات کردند

قد بلند امیر دلاورم پاشید

ناگهان دور و بر شیر حرم غوغا شد

سر ذبح قمر هاشمیون دعوا شد

دشمنان هلهله کردند همین که افتاد

سند غارت اموال حرم امضا شد

نیاز داشت چو طفل رباب، جو به عمو

سپرد علقمه چون تشنه‌ها گلو به عمو

به سمت رود که دریا نمی‌رود، باید

که علقمه برسد بعد جستجو به عمو

هم میان دست و بازو فاصله افتاده است

هم میان هر دو ابرو فاصله افتاده است

تیر سوزن شد، که دوزد پیکر او را به هم

بین اعضا از همه‌سو فاصله افتاده است

هیچ کس مانند عباسم مرا یاری نکرد

هیچ کس مثل ابوفاضل علمداری نکرد

دست از دست و سر و از آبروی خود کشید

با مواساتش کسی اینگونه دینداری نکرد

خروش رود و دریا: یا اباالفضل

پناه اهل دنیا: یا اباالفضل

به حق دست‌هایی که قلم شد

بگیر این دست‌ها را یا اباالفضل

سقا تویی و دست به دریا برسان

یک مشک پر از آب گوارا برسان

نجوای غریب کودکان را بشنو

عباس عمو! زود خودت را برسان

سقاى کربلا و علمدار شاه دین فرزند شیر حق و هژبر کنام‌ها

با کام تشنه آب ننوشیدى از فرات یاد لب حسین و دگر تشنه کام‌ها

باز بر من نور خورشیدی دمید

از رخ طبعم تجلی شد پدید

ماه روئی بازم آمد در نظر

ابرویش را معجز شق القمر

تو را تعبیر هامون می‌نویسم

سپس از خیمه بیرون می‌نویسم

پرستوهای عاشق بیقرارند

تو را مصراعی از خون می‌نویسم

من قدرتی دیگر به تن ندارم دستی دگر چون در بدن ندارم

دشمن چو بسته راه من ز هر سو به خیمه راه آمدن ندارم