شدم اسیر غمی‌ جانگداز پشت سرت  و زنده‌ام به دو نذر و نیاز پشت سرت

یکی به نذر دوباره تو را بغل کردن و دوم اینکه شوم سرفراز پشت سرت

برای آینه بودن که انتخاب شدم

چو ماه، مطلع انوار آفتاب شدم

مرا هر آینه ذخرالحسین می‌خواندند

دعای فاطمه بودم که مستجاب شدم

مرثیه مرثیه در شور و تلاطم گفتند همه ارباب مقاتل به تفاهم گفتند

گرد و خاکی شد و از خیمه دو تا آینه رفت ماه از میسره، خورشید هم از میمنه رفت

آغاز کردم شعر خود را با اباالفضل اذن ورودم در غزل شد یا اباالفضل

هر مشکلی از دید من سهل است تا هست مشکل گشای مردم دنیا اباالفضل

یا والقمر! والشمس! مزمل! اباالفضل! ای قبله‌گاه شاعر بیدل، اباالفضل! الفاظ موج و، دامنت ساحل اباالفضل! یا دائم الفضل علی السائل، اباالفضل!

بین صحرای عطش حضرت دریا آمد

مشک بر دوش سبک بال و تنها آمد‌

شاه شمشاد قدان سرو معلی آمد

ماه کامل شدۀ آل قمرها آمد‌

آنچه خوبان همه دارند به یک جا آمد

خوب است غزل‌ها همه با نام تو باشد

در وصف نگاهی که پر از دام تو باشد

امروز اگر آمده‌ام تا که بمانم

یعنی دل من خواسته که رام تو باشد

آه، آبت کرد نام آب آور داشتن چون که محکوم است هر ساقی به ساغر داشتن

العطش از عمق جان نیزه‌ها برخواست تا کثرت زخم تو شد منجر به کوثر داشتن

حتی نرنجاند از خودش یک مشت ترسو را بخشید از روی سخاوت دست و بازو را

تا خاطراتی را نهان سازد، بر آن می‌گشت پنهان بسازد از برادر زخم پهلو را

چنان که وقت عطش جرعه‌ای گوارا را

طلب کنید فقط ساقی العطاشا را

هنوز جای علامت به شانۀ پدر است سپرده زیر علم دست صاحبش ما را

پیر شد

 عصر دهم بود، زمینگیر شد

حرمله

 با کف و با هلهله تقدیر شد

شام و سکوت و گریۀ خواهر بدون تو

آمد غروب و یک شب دیگر بدون تو

اوقات عمر من همه با تو به سر شده

سخت است بین اینهمه لشگر بدون تو