هر چند که بی‌صبر و قراری بانو!

هرچند غریب و داغداری بانو!

در کوفۀ بی‌کسی و شام غربت

چون کوه وقار استواری بانو!

ای پشت و پناه قافله، چون زینب

همراز نماز نافله، چون زینب

در شام نیفتاده‌ای از پا، بانو!

یک لحظه در این مقابله چون زینب

ای روح زلال! نور کوثر داری

تو عطر گل یاس پیمبر داری

در حجب و حیا آینۀ فاطمه‌ای

در وقت خطابه شور حیدر داری

تو را تعبیر هامون می‌نویسم

سپس از خیمه بیرون می‌نویسم

پرستوهای عاشق بیقرارند

تو را مصراعی از خون می‌نویسم

من قدرتی دیگر به تن ندارم دستی دگر چون در بدن ندارم

دشمن چو بسته راه من ز هر سو به خیمه راه آمدن ندارم

ای که پرچمدار عشـقی، قامت رعنات کو ای که موسای زمانی، آن یـــد بیـضات کو

ای که اندر دشت خونین قاف قهری قهرمان در سیاهی‌های دوران، تیغ بی پـروات کو

راه من، از کثرت دشمن، ز هر سو بسته بود داغ‌ها پی در پی و غم‌ها به هم پیوسته بود

بس که از میدان، درون خیمه، آوردم شهید بود سرتاپای من خونین و زینب خسته بود

هزار بار گر افتد به خاک پای تو دستم هنوز از تو و از هدیه کمم خجل استم

چنان به عشق تو گشتم اسیر، یوسف زهرا که مشتبه شده بر خلق من حسین پرستم

بر توسن موج خشم، آوا زده بود مانند على بر صف هیجا زده بود

آبى مگر آورد حرم را ز فرات سقاى حسین، دل به دریا زده بود

دو چشمت شرمگین شد ماه و خورشید

حضوری آتشین شد ماه و خورشید

حسین آمد به بالین برادر

به یکدیگر قرین شد ماه و خورشید

ای شب، ای شاهد غم، روشنی یار چه شد؟ مـاهـــتاب سحرآسای  شـب  تـار چه شد؟ ای نسیـم سحری آب اجابت نرسید ساقی  تشنه لب  قافله سالار چه شد؟  

از خیمه‌گاه زخمی‌ آب دود حریق العطش تا عرش می‌رفت _ امداد را _ پیچیده در شولای طوفان مردی به نام آبی دریا به شط زد ....