یا علی! این کیست می‌آید شتابان سوی تو؟ با قدی رعنا و بازویی چنان بازوی تو؟

آمده پیش تو تا مشق سپه‌داری کند تا به سبک «حیدر»ی تمرین کرّاری کند

دو دست استجابت پر درآورد

ز کار آسمان‌ها سردرآورد

دو تا دست دعا، الله‌اکبر!

سر از گهوارۀ اصغر درآورد

ای دست تو تلاطم امواج آب‌ها

ای سایه‌ات نبود همه اضراب‌ها

"فهمیده‌اند جاذبۀ توست علّت"

نشکستن غرور زمین از شهاب‌ها

الهی! باغ گل‌ها از فراتش

به آبی بستگی دارد حیاتش

دل دریایی‌ام را شعله‌ور کن

بنوشم از عطش یک جرعه آتش

در سرخی غروب نشسته سپیده‌ات

جان بر لبم زعمر به پایان رسیده‌ات

آخر دل عموی تو را پاره پاره کرد

آوای ناله‌های بریده بریده‌ات

شکفتم مثل گل با هر نگاهت

دلم آتش گرفت از هرم آهت

دعا کردم که با لب‌های خشکم

بمیرم در کنار قتلگاهت

دارند می‌­برند به صحرا بهار را، گل‌های نوشکفتۀ باغ انار را

پیوند می‌زنند به اشک تمشک‌ها، سیب گلاب تازه­‌تر شاخسار را

پیوند می‌زنند قلم را به چشم تر، با شعر داغدار پدرهای بی ­پسر

کی می‌­شود به ثانیه‌­ای بشکند کمر؟ اسبی بیاید و ببرد انتظار را

پرید از جا دلم، آخر دویدم

برای خاطر خواهر دویدم

به شوقت دست و پا گم کرده بودم

پی آب آوری با سر دویدم

ماه محرم است و دلم باغ پرپر است

در چشم من، دوباره غمی سایه گستر است

ماه محرم است و دو چشم غریب من

با داغ بی بدیل تو ای سرخ! همسر است

عطش آتش به دل جا می‌گذارد

قدم بر روی لب‌ها می‌گذارد

مگر عبّاس آب آور عطش را

به حال خود رها وا می‌گذارد

نیست در عالم شبی دیگر از امشب تلخ‌­تر

یا می نابی از این جام لبالب تلخ‌­تر

بیش از این ای آسمان نُه توی دنیا را مگرد!

نیست کام یک نفر از کام زینب تلخ‌­تر

در خیمه کسی در آتش تب می‌سوخت

مانند ستاره در دل شب می‌سوخت

وقتی که به خیمه‌ها هجوم آوردند

ای کاش دلی به حال زینب می‌سوخت