تو آمدی علی بشود حاصل حسین

باشد سه جور آینه در منزل حسین

تلفیقی از نبوت محض و امامتی

ای شامل پیمبر و‌ ای شامل حسین

قُنداقه را حسین گرفت و ‌نگاه کرد

این گونه آفتاب تبسم به ماه کرد

با خندۀ پیمبری‌اش از همان نخست

حال حسین را علی‌اش رو به راه کرد

از صورت، چون ماه پیمبر خواندند

از هیبت و اقتدار، حیدر خواندند

شد جلو‌ۀ احمد و على، آینه‌ای

آن آینه را علیِّ اکبر خواندند

با طعم خنده‌های تو دنیا از این به بعد

نشناخت فصل فصل سر از پا از این به بعد

ای خوش به حال اهل مدینه که شد عیان

در چهرۀ تو حضرت زهرا از این به بعد

چون نهادی که بی گزاره شده

گوش تو بی دلیل پاره شده

آخرین راه که شده ست فرار

اول راه، راهِ چاره شده

تیر آه از نهاد پدر در بیاورد

وقتی سر از گلوی پسر در بیاورد

بی شک برای بردن زیر گلوی تو

حق دارد اینکه تیر سه پر در بیاورد

من غنچۀ نشکفتۀ بستان حسینم

زیبا گل دامان گلستان حسینم

افسرده گل پرپری از گلبن زهرا

یا طفل نوآموز دبستان حسینم

سلام ایزد منان، سلام جبراییل

سلام شاه شهیدان به مسلم بن عقیل

به آن نیابت عظمای سیدالشهدا

به آن جلال خدایی، به آن جمال جمیل

شهد عشق که سر در منای دوست گذاشت

به پیش پای خلیل خدا، چو اسماعیل

ای حرمت قبلۀ حاجات ما

یاد تو تسبیح و مناجات ما

تاج شهیدان همه عالمی  

دست علی، ماه بنی هاشمی

ماه کجا، روی دل آرای تو؟

سرو کجا، قامت رعنای تو؟

بنوشان به ما از می ‌ناب خود

که ماه جهانی و ‌مهتاب خود

نگهدارِ تهران دماوند نیست

تویی و‌ دعای به محراب خود

شدم اسیر غمی‌ جانگداز پشت سرت  و زنده‌ام به دو نذر و نیاز پشت سرت

یکی به نذر دوباره تو را بغل کردن و دوم اینکه شوم سرفراز پشت سرت

برای آینه بودن که انتخاب شدم

چو ماه، مطلع انوار آفتاب شدم

مرا هر آینه ذخرالحسین می‌خواندند

دعای فاطمه بودم که مستجاب شدم