صدای صاعقه آمد که در هوا زده بود

گمان کنم که خدا مرد را صدا زده بود

در این میانه، عطش، این حقیقت مکشوف

به بوم زندگی‌اش رنگ نینوا زده بود

بگذار بگویم کمی از زخم چشیدن از تاول برپا و به هر گوشه دویدن

از مادر بیمار به دنبال، دواندن از کودک نه ساله به زنجیر کشیدن

روشنگر است نالۀ پشت شرارها

چون آفتاب، در همۀ روزگارها

روشن‌تر است از همۀ روزها شبش

شب دیدنی ست، جلوۀ شب زنده‌دارها

تو کیستی؟ چراغ بهشت مدینه‌ای

آیینه دار حُسنِ حسینی، سکینه‌ای

باید به رتبه زینب ثانی بخوانمت

چون عمه‌ات به صبر نداری قرینه‌ای

من نهال سه ساله‌ای بودم، زیر بار غمت خمیده شدم

مثل گل بودم و ولی افسوس، به روی دست عمه چیده شدم

صورتم مثل ماه شب زیبا، گیسوانم حکایت یلدا

در زمستان بی کسی اما، ناله کردم پر از سپیده شدم

مخواه دخترکت از تو بی خبر باشد

بدون من به سفر می‌روی پدر؟ باشد!

میان راه دلت تنگ شد خبر دارم

که آمدی تو به دنبال همسفر؛ باشد

میل پریدن هست امّا بال و پر نه

هر آنچه می‌خواهی بگو اما بپر نه

حالا که بعد از چند روزی پیش مایی

دیگر به جان عمه‌ام حرف سفر نه

تا آخرین ستاره شب را شمرده است

اما سه شب گذشته و خوابش نبرده است

دست پدر نبود اگر بالشی نداشت

سر را به سنگ‌های خرابه سپرده است

... و بازهم گذرش سوی قتلگاه افتاد

کنار نعش پدر اشک او به راه افتاد

سه ساله‌ای که تمام تنش کبود شده

دوباره روی تنش یک رد سیاه افتاد

این زهر، دردی از تب دردم دوا نکرد

هیچ عقده‌ای از این گلوی بسته وا نکرد

آنچه که آرزوی من آن بود آن نشد

سی سال دیر آمد و فکر مرا نکرد

طوفان گرفت و دار و ندارم به باد رفت

روزی که غم وزید و به ما جز جفا نکرد

عیسی شدی که این همه بالا ببینمت

بالای دست مردم دنیا ببینمت

بعد از گذشت چند شب از روزِ رفتنت

راضی نمی‌شود دلم الّا ببینمت

امّا چه فایده خودت اصلاً بگو حسین

وقتی نمی‌شناسمت آیا ببینمت؟

اینان که سنگ سوی تو پرتاب می‌کنند

بی حرمتی به آینه را باب می‌کنند

در قتلگاه، آن جگر تشنۀ تو را

با مشک‌های آب خنک، آب می‌کنند