روزی، تمامِ همّت خود را گذاشتی

در خیمه‌های آتش و خون، پا گذاشتی

در کوچه‌های حادثه، همراه کاروان

پا جای پای حضرت زهرا گذاشتی

خم شد، گذاشت روی زمین، گوشواره را

تا قدری التیام دهد، گوشِ پاره را

آتش گرفته گوشه‌ی دامان کوچکش

آبی نبود، چاره کند این شراره را

عبا به روی سر انداخت سمت کوچه دوید

ورود قافله را از دهان شهر شنید

مسافران عزیزش ز راه می‌آیند

میان گریه چو ابر بهار می‌خندید

مسلم شهید شد وَ تو خواندی «حمیده» را

مرهم نهادی آن جگرِ داغ‌دیده را

بر زانوان خویش نشاندیّ و چون پدر

بوسیدی اشک‌های از آتش جهیده را

شکفته بر این نهر، دو یاس کوچک

دو چشم فروزان، دو الماس کوچک

دو گنبد به ‌اندازۀ بی‌پناهی

شده کربلایی، به مقیاس کوچک

از کودکی به نام حسین، آشنا شدم

تا کم‌کَمَک به درد غمش، مبتلا شدم

مادر نهاد بر لب من مُهر کربلا

تا وارث محبّت خون خدا شدم

مادر نشسته سیر تماشایشان کند

هنگام رفتن است، مهیایشان کند

عون است یا محمّد؟ فرقی نمی‌کند

در اشک‌های بدرقه پیدایشان کند

چه سخت بود زنی اشک را بخشکاند

صبوری‌اش جگر کوه را بلرزاند

در التهاب وداعی که بازگشت نداشت

زمین حادثه را دور سر بگرداند

زیباترین پدیدۀ دامان کوثر است

این ماه پاره، روشنی چشم حیدر است

در گریه‌اش مغازلۀ ابر و آسمان

در خنده‌اش طراوت جان پیمبر است

جبریل بال فرش کند پیش پای او

در التیام زخم، مسیحای دیگر است

زمین کرانۀ عطشان بیقراران است

زمانه ملتهب داغ سوگواران است

به هرطرف که بگردد نگاه سرد غروب

نشان شام غریبان سربه داران است