عبا به روی سر انداخت سمت کوچه دوید
ورود قافله را از دهان شهر شنید
مسافران عزیزش ز راه می‌آیند
میان گریه چو ابر بهار می‌خندید
پس از تحمل یک انتظار جان‌فرسا
عصای حوصله‌اش روی کوچه می‌لغزید
نشان قافله را با نگاه مضطربش
میان همهمه‌ها می‌گذشت و می‌پرسید
میان زمزمه‌ها بوی مرگ می‌آمد
برای آن چه نباید شود کمی ترسید
بشیر حرف بزن از حسین می‌دانی؟
هزار ماه و ستاره فدای یک خورشید
خبر سریع‌تر از او ز کوچه‌ها می‌رفت
و بغض شهر در این سوگ بیکران ترکید
گرفت دست به پهلو، شکست، طوفان شد
به روی خاک نشست، ابر شد و خون بارید
روزی، تمامِ همّت خود را گذاشتی
در خیمههای آتش و خون، پا گذاشتی
در کوچههای حادثه، همراه کاروان
پا جای پای حضرت زهرا گذاشتی
خم شد، گذاشت روی زمین، گوشواره را
تا قدری التیام دهد، گوشِ پاره را
آتش گرفته گوشهی دامان کوچکش
آبی نبود، چاره کند این شراره را
مسلم شهید شد وَ تو خواندی «حمیده» را
مرهم نهادی آن جگرِ داغدیده را
بر زانوان خویش نشاندیّ و چون پدر
بوسیدی اشکهای از آتش جهیده را
عبا به روی سر انداخت سمت کوچه دوید
ورود قافله را از دهان شهر شنید
مسافران عزیزش ز راه می‌آیند
میان گریه چو ابر بهار می‌خندید
پس از تحمل یک انتظار جان‌فرسا
عصای حوصله‌اش روی کوچه می‌لغزید
نشان قافله را با نگاه مضطربش
میان همهمه‌ها می‌گذشت و می‌پرسید
میان زمزمه‌ها بوی مرگ می‌آمد
برای آن چه نباید شود کمی ترسید
بشیر حرف بزن از حسین می‌دانی؟
هزار ماه و ستاره فدای یک خورشید
خبر سریع‌تر از او ز کوچه‌ها می‌رفت
و بغض شهر در این سوگ بیکران ترکید
گرفت دست به پهلو، شکست، طوفان شد
به روی خاک نشست، ابر شد و خون بارید
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
