صاحب بیت حرم شد در حرم

تا بماند در حرم آن محترم

راز پنهان با خدای خویش داشت

دل ز جور خشم در تشویش داشت

طبعم امشب میل کوی یار کرد

دیده را از خواب خوش بیدار کرد

روح اندر تن به پرواز آمده

طبع من با روح دمساز آمده

شه بطحا چو شد از مکه بیرون

روان شد سیل اشک از چشم گردون

چو صاحب خانه شد بیرون ز خانه

بسی کردی شکایت از زمانه

چه کردی ای فلک با آل زهرا

کنی آواره اندر کوه و صحرا

یکی را بر جنازه می‌زنی تیر

یکی را سر جدا سازی ز شمشیر

شاهراه عاشقان بس خوش رهیست

وعده گاه عشق خوش منزل گهیست

چو نرسد عاشق به کوی یار خویش

محو گردد بر رخ دلدار خویش

بهر ذرات بشر روز الست

ساقی وحدت بدش جامی به دست

ساغری پر بود از عشق خدا

باده خواران را همی می‌زد صدا

شمّه‌ای گویم من از میدان عشق گرم جان‌بازی چو شد سلطان عشق،

ناله‌ای از خیمه‌گه بشْنید شاه زآن سبب آمد به سوی خیمه‌گاه

آمد هوای کرببلا باز بر سرم

ای کاروان! گذر کن از آن‌ کوی دلبرم

زینب ز شام آمد و بر نینوا رسید

گفتا که ای عزیز‌تر از جان! برادرم!

نَبْوَد به تن، سری که ندارد هوای تو!

پُر خون بُوَد دلی که نسوزد برای تو!

بر جسم چاک‌چاک تو، خلق جهان‌ گریست

پوشیده آسمان، سیه اندر عزای تو

از کوفه شد اضافه دو صد، رنج شامشان

دادند در خرابه ز کینه، مقامشان

روزش نبود بهر یتیمان، جز آفتاب

جز غم نبود چیز دگر، بهر شامشان

خزان شد یک گل از گلشن که نتْوان در چمن جویم

گهرهایی شد از دستم که نتْوان در یمن جویم

نه وامق گشته بر عذرا که در شامش کنم پیدا

نه مجنون گشته بر لیلی که او را در دمن جویم

کاروان غم شدی سوی حجاز

ز آتش غم، جمله در سوز و گداز

سیّد سجّاد گفتا با «بشیر»:

چون تو نبْوَد عاقل روشن‌ضمیر