وقتی ز دل یکدله‌ام صد دله می‌رفت

دیدم که دلم همره یک قافله می‌رفت

چون پای دلم همسفر قافله می‌شد

از این دل شوریده زبانم گله می‌رفت

عشق را بین که علمدارترین می‌آید اشک را بین که گهربارترین می‌آید

شد شریک غم ایام حسینش زینب عشق را مَحرم و غمخوارترین می‌آید

آنکه نام از طرف خالق اعظم دارد مدح و تمجید ز پیغمبر اکرم دارد

کیست جز حضرت زینب که سرا پرده او حاجبی پاک، چنان حضرت مریم دارد

فکر بِکرم چو زِ هَر دایره پرهیز کند روی‌گردان نظر از هر غم ناچیز کند

گوش دل راز مگو بشنود از پردۀ غیب تا چه مقدار کسی گوش دلی تیز کند

از گُل یاس یاد باید کرد

یاد کوثر زیاد باید کرد

یاد کن اَختران مولا را

روضۀ دختران زهرا را

بوسه‌گاه پنج معصوم از بدن افتاده است

پیش راه کعبه دست بت‌شکن افتاده است

غرق در دریای اشک خون، که مشکش پاره شد

دیده خونباران، ولی لب از سخن افتاده است

ای لبالب از توحید   

وی معلّمِ تجرید

ای نگاه زیبایت   

آشیانۀ خورشید

حمد و شکرِ مزید یکتا را

خالق واهبُ العطایا را

که عطا کرد روزیِ ما را

آفرید آیۀ تولا را

کربلا داد و ذکر مولا را

ای نور امید، یا اباعبدالله

قرآن مجید، یا اباعبدالله

با خود خبر شهادتت آوردی

ارباب شهید، یا اباعبدالله

ای دلنواز قاری قرآن خوش آمدی در بیت وحی با لب خندان خوش آمدی ای العطش ترانۀ قبل از ولادتت مادر فدات! با لب عطشان خوش آمدی  

من که شد گوشۀ تبعید، عبادت کارم

سال‌ها دشمن من داد ز غم آزارم

دوستان شیفتۀ خلق خوش و رفتارم

دشمنان نیز خجالت زده از کردارم

نیست جز یاریِ قرآن و تلاوت یارم

گه ز پا اُفتم و با آه جگر می‌خیزم

گه نشینم وسط حجره و بر می‌خیزم

دل من با جگر خون شده عادت کرده

مثل هر روز که با سوز جگر می‌خیزم