ای مدینه! نوبت غم آمدت

تا قیامت سوگ ماتم بایدت

یا رسول‌اللَّه! برآور سر ز خاک

نی، فرود آ از فراز عرش پاک

ای زمین کربلا! دل‌شاد زی

تا قیامت زآن سبب، آباد زی

قبّه‌ی عزّت به گردون کن بلند

هم بر آن پیرایه، مهر و ماه بند

گفت با ایشان که ای آزادگان!

                        ای همه از طینت ما، زادگان!

ای همه از خاک علّیّین پاک!

                        ای همه در خاک، مهر تاب‌ناک!

آمد از خرگه برون، خورشیدوار

                        نوجوان شه‌زاده‌ی والا‌تبار

قامتی زیبا چو سرو افراخته

                        عنبرین‌گیسو به دوش انداخته