ای دست که از پیکر من افتادی!

چون لاله‌ی سرخ در چمن افتادی

منّت به سرم گذاشتی، وز سر صدق

بر پای امام خویشتن افتادی

عبّاس که تکبیر شهامت زده است

شمشیر به یاری امامت زده است

تا جاده‌ی عشق را کسی گم نکند

با دست بریده‌اش علامت زده است

اى داغ ابوالفضل شکسته پشتت!

 بُبْرید عدو بهر نگین، انگشتت

ز آن پیش که شمر سر بگیرد ز تنت

 اى خون خدا! مرگ برادر کشتت

مردم که به عشق، جان فشانند تو را

 بر مردمک دیده نشانند تو را

خورشید تمام کربلاها! عبّاس!

 در پیش حسین، ماه خوانند تو را

عبّاس که در عشق دلى یک‌دله داشت

 در دشت جهاد، پرچم قافله داشت

یک روز پس از برادر آمد به جهان

 یعنى ز حسین، یک قدم فاصله داشت

چون صبح‌دم سوّم شعبان گردید

 خورشید رخ حسین، تابان گردید

در نیمه‌شب چهارم شعبان هم

 ماه رخ عبّاس نمایان گردید

اى روشنى مکتب توحیدى ما!

 از سینه ببر ملال نومیدى ما

شد عید ولادت تو اى ساقى عشق!

 با دست بریده‌ات بده عیدى ما

یا رب! به دلم گرمى احساس ببخش

 بر نیّت من، عطر گل یاس ببخش

میلاد سعید ساقى تشنه‌لب است

 ما را به لب تشنه‌ی عبّاس ببخش

در گلشن آزادى و عشق و احساس

 آمد به سه روز لاله و نرگس و یاس

خورشید سه و چهار و پنج شعبان

 سیماى حسین است و على و عبّاس

چون امّ بنین به دست مولایش داد

 با گریه، على بوسه بر اعضایش داد

عبّاس بُد آن طفل که از عشق حسین

 سرمست شد و دو دست در پایش داد

عبّاس لواى همّت افراشته است

 وین راز به خون خویش بنْگاشته است

او پرچم انقلاب عاشورا را

 با دست بریده‌اش به پا داشته است

شیرازه‌ی عترت و کتاب است حسین

 سرچشمه‌ی عشق و انقلاب است حسین

دیگر شهدا ستاره‌ی تابانند

 عبّاس چو ماه و آفتاب است حسین