یاد هر گه کنم از زینب و سوز جگرش

کشم آهی که فتد در دل گردون، شررش

کام نادیده ز ایّام که در اوّل عمر

سوخت از داغِ غمِ مادر و جدّ و پدرش

ستم ندیده کسی در جهان، مقابل زینب

نسوخت هیچ دلی در جهان، چنان دل زینب

نگشت شاد، دلش از غم زمانه، زمانی

ز آب غم بسرشتند، گوییا گِل زینب

مَلَک را زین مصیبت اشکِ غم در دامن است، امشب

فلک را ز آتش ماتم، شرر در خرمن است، امشب

خدا را، ای صبا! با خاتم پیغمبران برگو

که در دشت بلا، جسم حسین، بی‌‌مدفن است، امشب

ذوالجناحا! پدرم رفت و نیامد خبرش

به کجا رفت و چه رو داد و چه آمد به سرش؟

به سراغ علی‌ اکبر ز حرم شد بیرون

کشت خود را به یقین، بر سر جسم پسرش

آه! از آن ساعت که سبط مصطفی

گشت وارد بر زمین کربلا

پس به یاران کرد رو، سلطان دین

گفت کای یاران! مقام ماست این

بار بگشایید، خوش‌منزل‌گهی است

تا به جنّت زین مکان، اندک‌ رهی است

دید شاه دین چو عبدالله را

بگْذرانید از فلک پس آه را

هم‌چو جان آن طفل را در بر کشید

ز آه دل، آتش به خشک و تر کشید

ای نازنین برادرِ با جان برابرم!

افتاده‌ای به خون ز چه؟ ای میر لشگرم!

برخیز بهر یاری‌ام، ای آن که بوده‌ای

در هر بلیّه یارم و در هر ورطه یاورم!

ای که خوانی سبقِ عشق! ز عشّاق مخوانش

که ندارد غم جان‌بازی و دارد غم جانش

از پی دنیی و عقبا نرود عاشق صادق

به ‌جز از دوست، نه اندیشۀ این است و نه آنش

داد جسمی که نبی پرورش از ریشۀ جانش

آه! کز سوز عطش رفت ز تن، تاب و توانش

پیکری کاحمد مختار نگه‌ داشت ز باران

این به شمشیر همی می‌زد و آن یک به سنانش

شهی که روضۀ رضوان، گلی است از چمنش

به چشم دوزخیان خار بود در زمنش

مهی که مهر فلک، عکس پرتو رخ اوست

فغان! که بود فزون از ستاره، زخم تنش

پیکر هزار پاره و بر نوک نی سرش

گویم ز سرگذشت سرش یا ز پیکرش؟

گویم گر از سرش، سر او را بُرید شمر

در پیشِ چشمِ زینبِ غم‌دیده، خواهرش

شاهی که جبرئیل بُدی خادم درش

خاکم به ‌سر! که خاک سیه گشت، بسترش

حلقی که بوسه‌گاه نبی بود شد ز کین

سیراب ز آب خنجر بیداد، حنجرش