عاشورا با وجود همه اعتبار و ارزشی که دارد و سرشار از آموزه‌های تربیتی و اخلاقی است اما کارزار میان دو جبهه مخالف است که در آن خشونت و اعمال غیرانسانی نیز از سوی گروهی وجود دارد. برخی معتقدند که در نقل و پرداختن به همه این صحنه‌ها برای کودکان و نوجوانان باید ملاحظاتی اعمال شود و بیشتر به دنبال بازگویی صحنه‌هایی سرشار از عاطفه و احساسات برای آنها بود.

در آئین‌های عزاداری سیدالشهدا (ع) از المان‌ها و نمادهای گوناگونی استفاده می‌شود که یکی از آنها درخت سرو است که در ابزار و ادوت عزاداری الهام گرفته از این درخت، مظاهری قابل مشاهده است و البته پارچه ترمه با نقشی موسوم به «بُته جقه» که در اصل باید آن را سرو سوخته دانست.

به عاشورا نباید به مثابه یک جنگ فرقه‌ای و تقابل میان شیعه و سنی نگریست. این واقعه بزرگ فاجعه ای عظیم در تاریخ اسلام است و البته می‌توان برای همه ابنای بشر سرلوحه و سرمشق باشد. 

از جمله خصوصیات سلطان جائر تصاحب اموال عمومی و زندانی و قتل انسان‌هایی است که حکومت تنها مظنون به آنهاست و جرمشان ثابت نشده است؛ امام حسین (ع) به مقابله با چنین حکومتی قیام کرد.

حسن مثنی از جمله افرادی است که در واقعه عاشورا حضور داشت و در سپاه امام حسین (ع) به جنگ با کوفیان پرداخت اما زنده ماند و بعدها به عنوان یکی از شاهدان عینی این واقعه، راوی حقایق آن شد.

واقعه خونبار کربلا در عاشورای سال 61 هجری در حالی روی می‌دهد که علاوه بر امام حسین (ع)، فرزند ایشان امام سجاد (ع) و نوه بزرگوارشان امام باقر (ع) نیز در آن حضور دارند.

هیچ نقطه تاریکی در مسیر حرکت امام حسین (ع) وجود ندارد؛ جریانی اخلاق‌مدار و توأم با عزت و فضیلت که این قیام را تبدیل به یک جریانی فراملی و فرامذهبی کرده است.

محمد بن اشعث از جمله افرادی است که نقش بسزایی در تسریع مجموعه اتفاقاتی که منجر به واقعه عاشورا شد، دارد.

امام حسین (ع) اگرچه با هدف اصلاح امت پیامبر (ص) نهضت خود را آغاز کردند اما این امر هیچگاه به معنای قیام که ماهیت شورش دارد و انقلاب که به معنای تغییر بنیادین است، نیست بلکه با توجه به فساد درونی دستگاه اموی، نیاز به برقراری روندی تدریجی در مقابله با این پدیده شوم بود.

سعید بن عبدالله حنفی از جمله شهدای کربلاست که از همان ابتدا در مسیر نهضت اباعبدالله (ع) پرصلابت و با عزمی راسخ ظاهر شد و در نهایت نیز جان خود را سپر بلای امام حسین (ع) کرد.