در نگاه نخست شاید چنین تصور شود که برخی از مقاطع عاشورا به ویژه صحنه های غمبار و مصیبت بار آن در بازنمایی داستانی و ادبی برای کودک و نوجوان چندان مناسب نباشند اما باید گفت که تکنیک و هنر نویسنده می‌تواند شیوه روایتی را بیافریند که این وقایع را نیز برای این گروه سنی شنیدنی کند.

امام حسین (ع) در جریان قیام خود و حرکت از مکه به سمت کوفه فرقی میان افراد نگذاشته و به فراخور با همه آنها ارتباط برقرار کرده تا مگر ایشان را با خود در این  مسیر که منتهی به فلاح و رستگاری است، همراه سازند. در این طی طریق برای ایشان دیانت افراد چندان اهمیت نداشته و تأکید بر انسانیت و اصالت وجودی خود فرد بوده است.

سلیمان بن صرد خزاعی از جمله زعما و بزرگان کوفی است که علیرغم آنکه نخستین دعوتنامه‌ها از جانب او و سایر بزرگان کوفه به امام حسین (ع) نوشته شد اما بنا به دلایلی برای همراهی و قتال در رکاب سیدالشهد (ع) حاضر نشد.

از آنجا که تکرار صدمرتبه‌ای فراز لعن و سلام زیارت عاشورا ممکن است زمانبر بوده و از حوصله زائر خارج باشد لذا امام هادی‌(ع) راهکار و توصیه‌ای برای بهره‌برداری کامل از زیارت عاشورا توسط زوار ودلسوختگان امام حسین (ع) دارند.

امام حسین (ع) مهمترین دلیل قیام خود را امر به معروف و نهی از منکر و اصلاح امت جدشان عنوان می کنند؛ اصلاح اموری که در جریان انتخاب خلیفه سوم به پیروی از سیره دو خلیفه پس از وفات پیامبر (ص) از جمله شروط معرفی خلیفه سوم ذکر شده بود.

جمله مشهوری از امام حسین (ع) نقل شده است که اگر دین ندارید حداقل آزاده باشید؛ ایشان با ادای چنین جمله پرمغزی رابطه میان دین، انسانیت و اخلاق‌مداری را بیان کرده و حجت را بر همه انسان‌های دیندار و البته بی‌دین اخلاق‌مدار تمام کردند.

«یزید‌کشی» و یا بنا بر گویش محلی «پِلِک‌کِشی» از جمله آئین‌های نمادینی است که مردمان خطه ای از استان مازندران آن را اجرا می کنند.

داشتن روحیه مسالمت آمیز در عبدالله بن جعفر موجب شد نه تنها از همراهی با امام حسین (ع) در عزیمت به کوفه پرهیز کند که حتی در نامه‌ای امام را نیز از این تصمیم بازدارد.

محمد بن حنفیه، برادر امام حسین (ع) در واقعه کربلا ایشان را همراهی نکرد و به همین دلیل ابهاماتی درباره عدم این همراهی وجود دارد که برخی با موضع او مخالف بوده و برخی دیگر نیز درصدد  دفاع از وی برآمدند.

گاه یک حکومت جور، ظلم و ستمی بر مردم روا می‌دارد که در آن برای خود حد و حدودی قائل است اما گاه میزان این ظلم به گونه‌ای است که روح، روان و جسم و آسایش شهروندان را نیز تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد که امام حسین (ع) اعتراض به این نکته داشتند.